Waarom is freejazz de ultieme muziekvorm?
In mijn ogen, en dat is natuurlijk een zuiver subjectief gevoel, is freejazz de emotioneel en muzikaal rijkste muziek die ooit is gemaakt. Klassieke muziek kent vooral een esthetische emotionaliteit, ze werd wat emotioneler in de romantiek (dreigender vooral, opzwepender), maar dat is het dan zowat. De jazz bracht plezier in de performance, in het luisteren ("fingerpopping"!), in het dansen. De blues bracht er droefheid in, maar ook wat fun met de boogies. De rock bracht woede en protest in de muziek. Maar freejazz... freejazz biedt gewoon alles : droefheid, woede, plezier, vertwijfeling, dreiging, eenzaamheid, aarzeling, pijn, genot, vreedzaamheid, ontzetting, ... Freejazz biedt die directe uitdrukking die niet langer wordt gevat in ritme of melodie. Maar om freejazz echt te kunnen genieten, moet je naar de volledige stukken luisteren, je moet bij momenten de chaos erbij nemen om het genot te kunnen ervaren. Freejazz is inderdaad een genre waar je volledig in moet opgaan. Dit is geen behangmuziek, je moet er naar luisteren. Luister naar Joe McPhee, luister hoe zijn bijna tot menselijke uitingen dwingt (hijgen, fluisteren, aarzelend, bedeesd, maar ook brullen en schreeuwen), luister naar de bas van Charlie Haden op "Silence", luister naar de trompet van Ahmed Abdullah op Song Of The Times, luister naar de sax van Vandermark, Vinny Golia of Frode Gjerstad. Luister naar hen. Freejazz is rauwe emotionaliteit!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment