Deze is er ook één van het eindejaarslijstje van beste CD’s. Joe McPhee (sax, trompet) en Dominic Duval (bas) zijn oude getrouwen. Ze hebben samen met Jay Rosen (drums) jaren als Trio X rondgetoerd en opgenomen.
Dit drumloos trio brengt drie lange stukken : Never Before, Never Again en In Finland.
Never Before begint met een zes minuten durende donderende piano-intro van Shipp, die door McPhee plots tot rust wordt gebracht. Duval haalt zijn meteen zijn strijkstok boven. De sax-partij van McPhee is heel lyrisch met vele langgerekte noten, wat Shipp dwingt om het rustiger aan te doen, maar dat is slechts tijdelijk. Het geheel ontploft in intens samenspel van de drie. Na twintig minuten krachtspel, begint McPhee My Funny Valentine aan te raken, en Shipp volgt meteen, traag, emotioneel en diep. Prachtig hoe ze dit half uur durende nummer tot een magistrale finale brengen. Never Again is een ode aan Monk, beginnend met Blue Monk. Merkwaardig dat McPhee begint zoals op een CD van Trio X “On Tour Toronto/Rochester” (2001) met zijn versie van hetzelfde nummer (en toevallig (?) was ook op dit optreden My Funny Valentine van de partij). McPhee stotterend en stemloos blazend op zijn pocket trumpet, hortend pianospel van Shipp en pulserend baswerk van Duval. Monk wordt uit elkaar gehaald in een chaotische verhaallijn, om plaats te maken voor nieuw opgebouwde schoonheid en kalmte, met McPhee op sax.
Het laatste nummer gaat voort in dezelfde stijl : open, avontuurlijk, sterk afwisselend.
Matthew Shipp is, ondanks zijn ongelooflijk pianospel, minder op zijn gemak in een volledige free omgeving. Dat bewees hij al op één van de CD’s van Other Dimensions in Music. Maar op deze Live In Finland, lukt de combinatie meer dan aardig.
Dit drumloos trio brengt drie lange stukken : Never Before, Never Again en In Finland.
Never Before begint met een zes minuten durende donderende piano-intro van Shipp, die door McPhee plots tot rust wordt gebracht. Duval haalt zijn meteen zijn strijkstok boven. De sax-partij van McPhee is heel lyrisch met vele langgerekte noten, wat Shipp dwingt om het rustiger aan te doen, maar dat is slechts tijdelijk. Het geheel ontploft in intens samenspel van de drie. Na twintig minuten krachtspel, begint McPhee My Funny Valentine aan te raken, en Shipp volgt meteen, traag, emotioneel en diep. Prachtig hoe ze dit half uur durende nummer tot een magistrale finale brengen. Never Again is een ode aan Monk, beginnend met Blue Monk. Merkwaardig dat McPhee begint zoals op een CD van Trio X “On Tour Toronto/Rochester” (2001) met zijn versie van hetzelfde nummer (en toevallig (?) was ook op dit optreden My Funny Valentine van de partij). McPhee stotterend en stemloos blazend op zijn pocket trumpet, hortend pianospel van Shipp en pulserend baswerk van Duval. Monk wordt uit elkaar gehaald in een chaotische verhaallijn, om plaats te maken voor nieuw opgebouwde schoonheid en kalmte, met McPhee op sax.
Het laatste nummer gaat voort in dezelfde stijl : open, avontuurlijk, sterk afwisselend.
Matthew Shipp is, ondanks zijn ongelooflijk pianospel, minder op zijn gemak in een volledige free omgeving. Dat bewees hij al op één van de CD’s van Other Dimensions in Music. Maar op deze Live In Finland, lukt de combinatie meer dan aardig.
No comments:
Post a Comment