Het is nooit goed om te snel een recensie te schrijven. Beter eerst een paar keer luisteren, dan nadenken en dan zorgvuldig iets bij elkaar pennen. Alleen, deze CD leent zich daar niet toe. Dit is rechtoe-rechtaan instrumentale hardrock van Marc Ribot op gitaar, Trevor Dunn op bas en Calvin Weston op drums. De CD begint hard, full speed, alle registers opentrekkend, alle knoppen open en pedalen ingedrukt en Ribot's elektrische gitaar geeft er een lap op, ondersteund door de explosieve ritmesectie. Maar het wonderlijke is : Ribot geeft 40 jaar elektrische gitaargeschiedenis op één CD, van Hendrix over fusion over punk over avant-garde, inclusief de huidige metalcore of dark ambient of gothic metal of hoe heten al die dingen, van bluesy solo's ("Yezriel"), over strakke razendsnelle unisono thema's ("Cabriel"), veel power chords, tot traag loodzwaar gebonk ("Zakun") en waanzinnige geluidsorgasmes. En het is werkelijk fantastisch, zonder meer één van de beste gitaartrio albums ooit gemaakt. We kennen Ribot van zijn knappe, fijnzinnige begeleiding van Tom Waits, en zijn eigen halfklassieke akoestisch werk, zijn avant-gardewerk met zijn eigen bands, zijn begeleiding van de Lounge Lizards, zijn lyrisch gitaarwerk in de Bar Kohba ensembles van John Zorn, of nog zijn latin top-sellers met de valse Cubanen, maar dit, dit is buiten en boven elke vergelijking. Dit is de gitaarmuziek waar alle rock-gitaristen van kunnen dromen, technisch knap, compositorisch knap, snel, gedreven, ritmisch gevarieerd, qua gitaarstijlen gevarieerd, maar hard, hard en nog eens hard, en snel, snel, snel, zonder één moment rust. Ik heb hier al enkele keren luidop zitten lachen van plezier bij het horen van zoveel beheerst geweld. En beheerst is het woord, hier staan geen oeverloze solo's op, slechts één nummer bereikt de tien minuten. Misschien wel het belangrijkste is dat dit inderdaad allemaal songs zijn die uit het Masada songbook komen, klezmer qua toonladder, maar op geen enkele manier te vergelijken met de andere "Books of Angels", dit lijkt me meer het album van de Fallen Angels te zijn. Het succes ervan mag zeker niet alleen op het conto van Ribot worden geschreven, want Dunn en Weston zijn verbluffend, de eerste hoe hij meegaat met de gitaar en het geheel ondersteunt, de tweede door de ongelooflijke snelheid van uitvoering. Wonderlijk, een muzikaal statement van jewelste, instrumentale waanzin tot in het extreme, en toch blijft het allemaal nog melodisch en lyrisch, wonderlijk.
Luister naar sound samples (kwaliteit is wel ondermaats)
Yezriel
Cabriel
Zakun
Dagiel
Mufgar
For the English version, click HERE
1 comment:
Ik ben zo'n grote Ribot fan van Los Cubano Postizos en masada guitar tot Tom Waits. Ik heb hem live bij Tom aan het werk gezien en dat was echt adembenemend.
Dit echter kan ik echt niet aanhoren, netzoals veel van zijn solo werk, sorry:-)
Eerst en vooral waar is die geweldige sound?? Ribot's zijn gitaar klinkt als een keyboard: diepgang qua sound, dynamiek, acoustiek Waar is die? (ik geef toe Yezriel valt nog wel mee maar toch..)
Luid en snel ja. Maar zelfs geen songstructuur. Dat hij daar eens origineel in probeert te zijn. En waarom die metal invloed= koud, kill, lelijk, metaalachtig.
Elke Ribot-solo cd probeer ik opnieuw maar ik snap het echt niet!!:)
Nuja misschien ben ik ge bekrompen om dit goed te vinden..
Post a Comment