Van Henri Texier heb ik veel, zo niet alles wat hij onder zijn naam heeft uitgebracht (buiten zijn laatste "Alerte à l'Eau" die pas uit is sinds februari, maar nog niet in mijn bezit). Waarom? Heel simpel : die man weet wat muziek is, en hij heeft er zijn heel eigen bescheiden kijk op. Hij is een fenomenaal bassist die zijn grondtoon houdt en tegelijk heel melodieus is. Bovendien verweeft hij in zijn muziek heel veel invloeden, te beginnen met Franse folkmuziek waarvan hij de vaak vrolijke melodie omturnt tot een jazz-vorm : verlengen en rekken van de basismelodie, accenten anders leggen, en er een wat donkerder klank aan geven. Een Texier-melodie is daarom heel herkenbaar, ook in zijn Cd's met Louis Sclavis en Aldo Romano is dat het geval. Maar daar stopt het niet mee. Ook Arabische invloeden, Afrikaanse invloeden vinden op een simpele manier zijn weg in zijn muziek. De beste CD's heeft hij met zijn Azur Quintet gemaakt, met zijn zoon Sébastien op sax, Tony Rabeson op drums, met Bojan Zulfikarpasic op piano, en Glen Ferris op trombone : "Mad Nomads", "An Indian's Week" en "Mosaic Man" zijn sterke aanraders. Zeker omdat die muziek nog iets rijker wordt door het bijkomend reliëf van trombone en piano. En het is vooral die piano van Bojan Z die de extra's toevoegt : ritmisch en melodisch wordt er wat balkan invloed in de mix gegooid. Op twee andere CD's ("Izlaz" en "Colonel Skopje") speelt Steve Swallow mee op zijn elektrische bas. Een kwartet met twee bassisten, dat is eens wat anders.
Ok, maar waarom dan Remparts D'Argile kiezen? Het is inderdaad filmmuziek, en vaak is die nogal saai als je de beelden er niet bij ziet, maar dat is bij deze dus absoluut niet het geval. Deze CD vind ik zijn beste omdat ze zijn muziek tot zijn essentie herleidt : de kracht van ritme, melodie en improvisatie. De complexiteit van de arrangementen zijn eruit gefilterd en wat overblijft is naakte emotie : vreugde, verdriet, wanhoop, angst. Tony Rabeson is goed, maar vooral Sebastien Texier verdient applaus voor de variatie die hij aan de dag legt op sax en clarinet. En Henri? Wel, die draagt als naar gewoonte het hele gebouw, onopvallend als de meeste funderingen, hij plaatst zijn solootjes, hij draagt het ritme, hij legt de accenten, hij drijft de anderen aan, hij zet bij momenten zelfs aan tot swingen, ... En de muziek? Die is absoluut prachtig. Schitterende melodieën, perfecte dosering van samenspel en improvisatie. Het prachtige van deze CD is dat je de film niet nodig hebt. De muziek is sterk genoeg.
For the English version, click HERE
