Ken Vandermark behoeft geen introductie meer. In 1999 kreeg hij de MacArthur “Genius” Grant, een eer die enkel de groten als Ornette Coleman, Cecil Taylor en Anthony Braxton ten deel waren gevallen, maar die hij sindsdien probeert waar te maken. Een ruwe schatting brengt me op meer dan 100 CD’s waar hij sinds dan op heeft meegespeeld, in een 30-tal ensembles. Bridge 61 is één van de hoogtepunten van 2006, met Vandermark of sax en clarinet, Jason Stein op bas clarinet, Nate McBride op bas en Tim Daisy of drums. McBride speelt ook bas in Spaceways Inc., en Tim Daisy is de drummer van dienst bij Vandermark 5.
Ondanks al deze veelspelerij blijft Vandermark boeien, en Journal is daar een prima voorbeeld van. De nummers zijn gecomponeerd met veel ruimte voor improvisatie en het zoeken naar nieuwe effecten en klankcombinaties met een klein ensemble. Die kunnen gaan van aarzelend aftastend werk, zoals in Superleggera, over een meer bop-benadering in Atlas, tot funky werk als Nothing’s Open, met McBride op elektrische bas. De sax en de clarinet zoeken elkaar, respecteren elkaar en vullen elkaar aan. Op het wondermooie trage 29 Miles of Black Snow, krijgt McBride een lang solo, teder aangevuld door Vandermark en Stein. Op A=A/b=b beginnen bas en clarinet met een ritmisch sterke intro, om na vier minuten de hordestok door te geven aan drums en bariton sax : hetzelfde thema, andere muziek, na zeven minuten speelt de hele band tien seconden unisono het slot. De afsluiter “Shatter”, opgedragen aan gitarist Sonny Sharrock, speelt McBride afwisselend vervormde en niet-vervormde basgitaar. Het stuk heeft noise-rock elementen, maar blijft beheerst en fris afwisselend. De vier muzikanten blijven de ganse CD hetzelfde hoge niveau halen. De composities zijn ritmisch sterk en melodieus afwisselend. Aanrader.
Ondanks al deze veelspelerij blijft Vandermark boeien, en Journal is daar een prima voorbeeld van. De nummers zijn gecomponeerd met veel ruimte voor improvisatie en het zoeken naar nieuwe effecten en klankcombinaties met een klein ensemble. Die kunnen gaan van aarzelend aftastend werk, zoals in Superleggera, over een meer bop-benadering in Atlas, tot funky werk als Nothing’s Open, met McBride op elektrische bas. De sax en de clarinet zoeken elkaar, respecteren elkaar en vullen elkaar aan. Op het wondermooie trage 29 Miles of Black Snow, krijgt McBride een lang solo, teder aangevuld door Vandermark en Stein. Op A=A/b=b beginnen bas en clarinet met een ritmisch sterke intro, om na vier minuten de hordestok door te geven aan drums en bariton sax : hetzelfde thema, andere muziek, na zeven minuten speelt de hele band tien seconden unisono het slot. De afsluiter “Shatter”, opgedragen aan gitarist Sonny Sharrock, speelt McBride afwisselend vervormde en niet-vervormde basgitaar. Het stuk heeft noise-rock elementen, maar blijft beheerst en fris afwisselend. De vier muzikanten blijven de ganse CD hetzelfde hoge niveau halen. De composities zijn ritmisch sterk en melodieus afwisselend. Aanrader.
Downloadbaar op www.emusic.com
Meer info op www.kenvandermark.com
No comments:
Post a Comment