François Carrier is een fantastisch goede Candadese sopraansaxofonist. Zijn toon is warm, boterig, maar krachtig. Ik was al geraakt door zijn vorige CD's. "Travelling Lights" met Paul Motian en Gary Peacock is het muzikaal equivalent van een aquarel : gevoelig, precies, zacht, maar emotioneel sterk . "Play" is eerder een echt freejazz album met drum en bas, maar ook aanbevolen. Op "Happening", brengt Carrier zijn muziek nog een stap verder, met Mat Maneris viola en Uwe Neumanns sitar, een ongewone combinatie, en met zijn normale andere partners Pierre Côté op bas en Michel Lambert op drums. Deze dubbelaar is één lange collectieve improvisatie, met in het begin een zoekende en soms aarzelende benadering van de muzikanten, maar als het lange eerste nummer evolueert, raken ze ook vaste bodem en een duidelijke klankcoherentie. Dit is inderdaad ongewone muziek. Ze geeft het tegenstrijdig gevoel van een een groep die in je huiskamer speelt, terwijl de muziek de horizons wijd opent en pure eindeloze ruimte tevoorschijn tovert. De muziek heeft de bevrijdende onbegrensdheid van Jan Garbarek, maar zonder een zweem van Noorse kilte, wel integendeel, ze roept een zeer warme, bijna tropische charme tot leven. Een groot avontuur van vrije muziek. Ondanks Carriers uitzonderlijk respect voor zijn bandmaten en de grote soloruimte die hij hen biedt, vooral dan Maneri, is hij toch de ster van dit album. Hij beschikt over de uitzonderlijke kwaliteit om gevoelig en krachtig tegelijk te spelen. Een muzikant om te volgen. Als er dan toch één negatief dingetje moet worden gezegd, dan is het wel de minder goede geluidsmix : de sitar, die het al moeilijk heeft door haar beperkt stemgeluid, klinkt bij momenten zeer ver weg, maar dat mag de pret niet bederven.
For English version, click HERE
Hieronder een promofilmpje.
