In het middelbaar onderwijs kregen we een demonstratienamiddag met François Glorieux, die elke suggestie van een melodie die een leerling voorstelde op zijn piano speelde op de wijze van Mozart, Beethoven, The Beatles, Jerry Lee Lewis of Thelonious Monk, of het nu ging om Strawberry Fields Forever of om het nationaal volkslied. Knap gedaan, leuke namiddag. Maar dat gevoel van kunstgrepen bekruipt me ook bij het beluisteren van Uri Caine's bewerking van Mozart. Caine is een prima pianist en ook een meester in de arrangementen, dat bewijst hij bij elke nieuwe CD opnieuw. Ook de andere muzikanten hier zijn top of the bill : Chris Speed (cl), Drew Gress (b), Jim Black (d), Nguyen Le (g), Ralph Alessi (tr) en Joyce Hamman (v). Zo te horen hebben enkel Black en Nguyen Le geen klassieke scholing gehad, de anderen trekken meer dan behoorlijk hun streng. De meeste stukken van Mozart die Caine aanbiedt behoren bij de gekendste piano- of operastukken, en hij brengt ze met zijn ensemble telkens deels klassiek, en deels in een totaal andere vorm (chaotisch, free, Turks, ...). Alleen vind ik dat hij er muzikaal niets mee doet. Dit is spielerei zoals François Glorieux, circus maar geen kunst. Maar knap gebracht, ongelooflijk knap. Wat moet ik hiervan denken? En toch geniet ik hiervan bij momenten. De melodietjes van Mozart zijn leuk, zijn ensemble doet er nog leukere dingen mee ook. Maar wat dan nog? Dit is entertainment van het hoogste niveau. Maar geen kunst, maar toch leuk. Wat moet ik hier nu in godsnaam van denken....????For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment