Dennis Gonzalez is een trompettist die ik bij momenten zeer graag hoor. Zijn toon is warm en beheerst, maar zijn muziek avontuurlijk zonder over de schreef te gaan. "Yells At Eels" is het trio dat hij heeft met zijn twee zonen Stefan (drums, vibes) en Aaron (bas), maar meestal aangevuld met enkele gastmuzikanten, zoals hier Carl Smith op tenor, Devon Wells op fluit, Kim Corbet op trombone, Bill Pohl op elektrische gitaar, en dat afwisselend telkens op één of twee nummers. De muziek van Yells At Eels is open, bluesy, rustig, mooi en begeesterend. Het accent ligt in de eerste plaats op de gezamenlijke creatie, met de muzikanten die tonale lagen door elkaar weven en eerder zoeken naar een gemeenschappelijk compositie dan hun technisch improvisatorisch kunnen op hun instrument tentoon te spreiden. En die functionaliteit komt de muziek zeer sterk ten goede. De nummers vloeien voorbij als wolken of rivieren, het ene na het andere, melancholisch, dramatisch, traag, bij momenten indrukwekkend en impactvol. Vooral het lange "Crow Soul" is de moeite waard en doet qua ritme, baslijn, mood en toon soms aan Terje Rypdals Rolling Stone denken (van de Odissey LP versie), en vloeit naadloos over naar het volgende, bijna even lange, energetischer "Mutation Station" dat eindigt in een grootse climax. Het laatste nummer is opgedragen aan William Parker, en terecht, vinden we hem immers allen niet fantastisch? Een ander sterk punt van de CD is de volgehouden eenheid van stijl. Knap.De CD is te bestellen bij hem persoonlijk, en geloof me, hij zet hem op de post van zodra je mail hem bereikt op "dennisgonzalezx@aol.com".
Bekijk hieronder een video van Yells At Eels die Ornette Colemans Happy House coveren (geen verder verband met deze CD)
For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment