Markus Stockhausen brengt voor het eerst een CD die me enigszins kan bekoren. Op twee van zijn vorige, Karta en Aparis, leek hij nog te zoeken naar een eigen geluid en stijl, half aarzelend tussen ECM-achtige klanken en fusion. Met "Es war einmal ..." kiest hij meer voor melodische kamermuziek, begeleid door Angelo Comisso op piano en Christian Thomé op drums, die het vooral moet hebben van de compositorische sterkte, eerder dan van het creëren van sfeerlagen. Het succes van dit album is dat het trio erin slaagt om met ingrediënten van jazz, klassieke en romantische muziek, een eigen stijl te ontwikkelen in plaats van een collage te maken. Die stijl varieert van meditatief, melancholisch, over licht dansend tot jubelend. De drie muzikanten zijn zeer goed en hun grote bagage in de verschillende genres helpt natuurlijk bij het verkrijgen van het eindresultaat. De trompetklank van Stockhausen is loepzuiver, vooral dan in de hoogste tonen en zou zo uit een klassiek concert kunnen komen. Slechts bij uitzondering valt hij terug op gedempte of vervormde klanken, vooral dan op "Kraftfelder" waar het trio van een meer klassieke vorm doorgroeit naar een meer jazzy benadering, dan fusion, en dan terug, zoals al redelijk expliciet in de titel wordt weergegeven. Kortom, een volwassen album van drie sterke muzikanten die een esthetische en verfrissende kijk hebben op moderne jazz.For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment