Frank London - Invocations (Tzadik, 2000) ****
Depressief? Melancholische bui? Zin in eenzame emotionaliteit? Dan kan ik deze CD's ten zeerste aanbevelen. Wat trompettist Frank London enkele jaren geleden al deed op het Tzadik label, doet cellist Rufus Cappadocia nu op zijn eigen label : een immens treurig stukje muziek brengen, en dat een ganse CD lang, zonder enige emotionele wijziging, zonder enig moment van speelsheid en vreugde, zonder enig teken van hoop, zonder enig licht .... enkel treurnis, droefnis, gejammer, geweeklaag, machteloosheid, ingetogen somberheid, ... Het paradoxale is wel dat de muziek qua uitdrukkingskracht uitzonderlijk hoog is, uiteraard mede geholpen door de bewust volgehouden eentonigheid. De kracht ligt dus niet in de muziek zelf, zoals harmonische opbouw, ritmeveranderingen en zo, want die zijn hier dun gezaaid, wel om de melodische kracht en de expressieve kracht van het instrument. Hoewel Frank London niet solo speelt - er is meestal ook een even monotoon harmonium, of een bas te horen - gaat het in beide albums in wezen toch om één muzikant die eenzaam in het universum staat, alleen in de grote kilte, klein en onbetekenend, een nietige korrel stof tegenover het oneindige, uiteraard met spirituele en religieuze ondertoon. Beide muzikanten lenen ook ideeën uit het brede culturele arsenaal aan genres uit de wereld, joodse cantoriaanse zang bij London, maar ook de blues, de jazz, ottomaanse, midden-oosterse muziek, en beiden slagen er ook in om hun instrument maximaal te benutten : bij London langgerekte verschuivende tonen, bij Cappadocia snerpende dubbele tonen. Werkelijk knap, melodisch en expressief. Maar hou de zakdoek maar bij de hand.
Luister naar :
Frank London :
T'Kias Sofar
Ezkeroh Elokim
Tzaddik Rabbi Elozar
Rufus Cappadocia :
Prayer
Lament
Element
For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment