Het duurt ongeveer vijf minuten in het eerste nummer voor de drums van Mike Pride een expliciet ritme beginnen te spelen, maar in de tussentijd heeft de band, met Tony Malaby op sax, William Parker op bas en Charlie Looker op gitaar, een sound gecreëerd die zowel vreemd als boeiend is, en worden we er meteen op gewezen dat dit een CD van een drummer is, en inderdaad, Mike Pride is met een breedslaande intensiteit meer dan prominent aanwezig op het voorplan, samen met Malaby's krachtige sax. Het album verschuift een klein beetje op het tweede nummer, als Malaby de teugels iets sterker in handen neemt, en de rest van de band perfect volgt, opnieuw een absolute intensiteit bouwend door krachtig de hoogste tonen van zijn sax op te zoeken, met terecht applaus van het publiek. Mike Pride is een jonge Amerikaanse drummer, die energiek en creatief speelt, en die ondanks zijn jeugdige leeftijd al met gevestigde waarden als Anthony Braxton heeft gespeeld. Charlie Looker is ook een leerling van Braxton en is eveneens actief in avant, jazz en rock/punk bands. Hoewel Parker en Looker uitstekende muzikanten zijn, worden ze op dit album toch meer in een ondersteunende rol gedwongen, en voorzien ze de muziek van de nodige ruggegraat en eenheid, accenten gevend waar nodig. Maar Pride en Malaby zijn absoluut wild op deze CD, vaak totaal ongeremd, spelend alsof hun leven ervan af hing. Het is slechts na ongeveer een half uur, in voorbereiding van het slot van het tweede nummer, dat mede onder invloed van Parker, melodie en zelfs enige tederheid uit het geweld te voorschijn komen, als een logische brug naar het derde nummer, dat opeenvolgend door Looker en Parker wordt opgebouwd als een zacht, abstract nummer. Malaby pikt in met trage, bijna microtonale frasering, terwijl Pride ondertussen voor twee op zijn drums aan het meppen is, de band en vooral de sax opjagend naar de hoogste versnelling en ruwe expressieve kracht, wat wel in contrast staat met de titel "A Prayer For Peace". De CD eindigt met een nummer van opnieuw ongeveer een half uur dat opnieuw traag begint en evolueert naar een bizar cacofonische bop, eerst aarzelend, dan vaart krijgt en ontploft, maar het langste stuk is eerder introspectief, en de muzikanten cirkelen om elkaar heen, nieuwe tonen creërend, in duo of trio, zonder dat de eerder opgebouwde intensiteit verloren gaat. Kortom, deze band combineert het wild enthousiasme van twee jonge muzikanten, ongeduldig om hun vakmanschap en ideeën te tonen, met de rijpe muzikale kracht van twee muzikanten van wereldniveau. Energie en inventiviteit, ideeën en emoties, kracht en subtiliteit, intensiteit en samenspel, je vindt ze allemaal op dit album, en met karrevrachten.
Listen to A Cry For Unity
For the English version, click HERE
1 comment:
wat ik zocht, bedankt
Post a Comment