Ik ben (waarschijnlijk) definitief gestopt met de Nederlandstalige versie van mijn blog. Van de ongeveer 200 bezoekers die ik gemiddeld heb per dag, zijn er slechts een 5-tal uit Vlaanderen en Nederland. Nogal weinig voor de tijd die ik er in steek.

De Engelstalige versie gaat gewoon door.

For the English version, click HERE

Fred Lonberg-Holm - Terminal Valentines (Atavistic, 2007) ***

Oorspronkelijk wilde Fred Lonberg-Holm met zijn "Valentines For Fred Katz" een ode brengen zijn voornaamgenoot en collega-cellist. Het concept van een cello-bas-drums trio sloeg zo aan, dat hij er een vervolg aan breide met "Other Valentines" en nu dus "Terminal Valentines", een titel die ons doet vermoeden dat het ook de laatste in de rij is. Lonberg Holm is één van de belangrijkste jazz-cellisten van het moment, en hij verving ook recentelijk trombonist Jeb Bishop bij de Vandermark 5. De muziek varieert tussen jazz, kamermuziek, avant-garde en soms zelfs rock, en in tegenstelling tot de vorige twee albums heeft hij alle muziek nu zelf geschreven, en die mag er zijn. Het tweede nummer bijvoorbeeld "Maybe It's Too Late" toont zijn talent maximaal : donker en dreigend, met diep-emotionele snijdende tonen en veel ruimte voor de andere muzikanten. Andere nummers zoals "Three Note Song" en "And You Smile" hebben een iets opgewektere, melodieuzere insteek. Het trio slaagt er prima in om een evenwicht te vinden tussen abstractie en melodie, structuur en vrije improvisatie, emotionaliteit en intellectueel spel. Anderzijds is het wel zo dat de kleine bezetting haar beperkingen heeft, en het concept verder uitmelken lijkt inderdaad weinig zinvol.

Downloadbaar en beluisterbaar via emusic.com

For the English version, click HERE

Ethan Winogrand - Tangled Tango (Clean Feed, 2007) ***

Punk en rock drummer Ethan Winogrand brengt een modern jazz album uit met de titel Tangled Tango en opgedragen aan Elvin Jones. Wat dat allemaal met elkaar te maken heeft, is me na het beluisteren van de CD niet helemaal duidelijk. Winogrand put uit de brede jazz-traditie in zijn composities, telkens met een wisselende bezetting bestaande uit Gorka Benitez op sax, Steven Bernstein op trompet, Ross Bonadonna op gitaar, Carlos Barretto of Eric Mingus op bas. Het klinkt echter allemaal heel veilig, er wordt zelden risico genomen, en heel veel nieuws is er ook niet te horen. Toch zijn de muzikanten sterk genoeg om het geheel overeind te houden. Interessante oefening, maar van iemand met zijn antecedenten had ik toch meer vuurwerk verwacht.

Je kan beluisteren en downloaden via emusic.

For the English version, click HERE

Noël Akchoté - So Lucky (Winter & Winter, 2007) ***

Solo akoestische gitaar albums zijn een relatieve zeldzaamheid, maar als die dan van één van de beste jazz avant-garde gitaristen komt, én dan nog een redelijke mainstream en poppy ode is aan de muziek van Kylie Minogue, dan is hier iets unieks aan de hand. En dat doet Fransman Noël Akchoté precies op deze CD : op een meesterlijke manier de poppy melodietjes van de Australische mediaster verwerken tot jazzy kleinoodjes : fris, leuk, respectvol. En dat laatste is misschien nog het meest uitzonderlijke : Akchoté respecteert de muziek in haar eigenheid, toont ze voor wat ze is, los van het populistische gestamp en kontgedraai dat de massa's beroert. En het is leuk. Zelfs de Allaboutjazz.com recensent liet er zich aan vangen : "the tunes, an interesting mix of unknowns, sound like something you’ve heard before". Zelfs de oude hit "The Locomotion" werd door Minogue gecovered op één van haar CD's. Dit is jazz, dit is blues, dit is een CD die met absoluut technisch meesterschap, creativiteit en precisie leuke jazz-gitaar brengt, maar het gaat er Akchoté niet om zijn kunnen te etaleren, wel om muziek te maken : rustig en vriendelijk.


For the English version, click HERE

Jimmy Weinstein - This Ocean (Ad Hoc 002) ****

Jimmy Weinstein is een drummer met een turbulente levensloop, levend tussen de VS en Europa, reizend van de ene stad naar de andere, lessen volgend bij topmuzikanten, veranderen van instrument, jaren optreden als straatmuzikant, om uiteindelijk bij het Spaanse Fresh Sound New Talent een aantal CD's te kunnen maken, maar om met dit Japanse trio, bestaande uit Satoko Fujii op piano, Natsuki Tamura op trompet en Masa Kamaguchi op bas, in eigen beheer deze CD uit te brengen. Je kan hem downloaden via payplay.com, en dat is een ongelooflijk gemak en bovendien absoluut aan te raden. De muziek op deze CD is wild, breeddenkend, alle richtingen opgaand, van introverte intimistische klankverkenningen tot zeer extraverte superdynamische geluidsuitbarstingen, zeer vrij en open, maar wonderlijk beheerst. Hier wordt met plezier en met uiterste concentratie muziek neergezet, die dondert, klatert, klettert, swingt en zingt, verbluft en verbaast, doet lachen en wenen, teruggrijpt naar de bop, en toch de meest creatieve en vrije zones opzoekt. De muzikale kwaliteiten van deze Japanners kan ik niet genoeg beklemtonen, Fujii én Tamura behoren tot het beste van het moment, en dat ze dit album met Weinstein maken toont al voldoende aan welk respect ze voor hem hebben. En terecht! Man, man, man, waarom worden sommige CD's niet ruimer gepromoot? Luister en oordeel zelf.

Luister naar :
Squalls
East Of Cadiz
Rat
Beaufort's Scale
Go-Getter

For the English version, click HERE

The Free Zen Society (Thirsty Ear, 2007) **½

Matthew Shipp verdient applaus voor zijn eindeloze en rusteloze zoektocht naar nieuwe muzikale uitdrukkingsvormen. Hier, met The Free Zen Society, gebruikt hij zachte en elegante pianomuziek, vergelijkbaar met de stijl van "Pastoral Composure", bijgestaand door Zeena Parkins op harp en William Parker op bas. Dan was deze muziek vergeten, en teruggevonden, en opnieuw gemonteerd door Thirsty Ear producer Peter Gordon, die er nog wat synthesizer en wat klanken aan toevoegt. Het algemeen effect klinkt leuk in het gehoor, maar niet onderhoudend, in de zin dat de muziek je aandacht niet vasthoudt. Dan het woord "zen" er aan toevoegen is natuurlijk een goedkope truuk om muzikale leegte te camoufleren met een spirituele deklaag, eerder dan het omgekeerde tot stand te brengen. De CD heeft zijn leuke momenten, maar zal vooral de interesse wekken bij liefhebbers van old-timer Klaus Schultze.

For the English version, click HERE

Unit - Time Setting (BMC, 2007) ****

Ook Unit is een internationale bedoening, met de Belg Laurent Blondiau op trompet en bugel, de Fransen Matthieu Donarier op sax/clarinet en Sebastian Boisseau op bas, de Hongaar Gabor Gado op gitaar, en de Deen Stefan Pasborg op drums. "Time Setting", dat pas verschenen is op het Hongaarse BMC label, brengt een verzameling van 13 nummers die korter zijn dan twee minuten, met daar bovenop enkele langere nummers, met het laatste dat meer dan 18 minuten duurt. Ook hier is de muziek fris en open, misschien iets meer geankerd in de traditie, maar toch behorend tot de meer experimentele moderne jazz. De korte nummers beperken natuurlijk de mogelijkheid tot lange improvisaties : het worden zeer compacte melodische sculpturen die met grote zorgvuldigheid voor toon, klank en opbouw zijn ineengezet. De grote hoeveelheid nummers verbreedt natuurlijk ook de mogelijkheden om verschillende "moods" naast elkaar te zetten : soms klinkt de muziek dreigend, soms angstig, soms melancholisch, soms zelfs grappig. De vijf muzikanten spelen niet alleen zeer goed, ze staan op dit album duidelijk muzikaal op dezelfde lijn, wat de eenheid en de coherentie van het geheel alleen maar ten goede komt. Sterke aanrader!

Luister naar sound samples.

For the English version, click HERE

Red Rockett - Mitten (Rat Records, 2007) ****

"Mitten" is het debuutalbum van Red Rocket, een trio met de Belg Joachim Badenhorst op tenor saxofoon en clarinet, en de Ieren Simon Jermyn op gitaar en Sean Carpio op drums. Badenhorst is een clarinettist die nadien de sax erbij nam. Na zijn studies in Antwerpen, ging hij verder studeren aan de academie in Den Haag, en kreeg er les van o.a. John Ruocco. De muziek van dit technisch en compositorisch zeer sterke trio is echt leuk om te horen : hun muziek klinkt zeer fris en open, mede door de interessante melodische exploraties en de rock-invloeden. Ze wisselen abstractere harmonische oefeningen af met intensere momenten, en ondanks de openheid klinkt de muziek vol en uitermate afgewerkt. De solo's van Badenhorst zijn zeer knap, hij varieert, is emotioneel, gestructureerd en gefocust, maar ook Jermyn en Carpio zijn uitstekende muzikanten. Fans van Chris Speed, Jim Black en Hilmar Jensson zullen hier zeker plezier aan beleven.

Klik hier voor samples op Myspace


For the English version, click HERE

John Tchicai - Witch's Scream (TUM Records, 2007) **½

Als drie van de top-protagonisten van de beginjaren van de freejazz nog eens samen een CD maken, dan zijn de verwachtingen hoog gespannen. Saxofonist John Tchicai, 71 jaar, heeft mee de Europese freejazz op de kaart gezet, bassist Reggie Workman, 70, heeft vooral naam gemaakt bij Coltrane en Shepp, Andrew Cyrille, 67, heeft jarenlang gedrumd met grootheden als Cecil Taylor en John Carter. Dus dan verwacht je vuurwerk, maar het loopt wat anders uit. De drie spelen inderdaad alsof ze niets meer te bewijzen hebben, en het blijft beperkt tot een leuk uitstapje maar zonder enige verrassing, zonder enige kracht, zonder zout, zonder peper. Er staan knappe dingen op vooral als het echt improvisatie is, zoals op het eerste nummer, maar dan begint Monk's Dream, met vocals van Tchicai die echt niet kan zingen. In het begin komt dat nog sympathiek over, maar het wordt irritant, ook op andere nummers zoals "Proximity" en "Alice In Wonderland". En ze eindigen zoals ze zijn begonnen : goed. Het laatste nummer "The Current" is gelukkig ook het langste, maar het toont ook aan wat de rest van de CD had kunnen bieden. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen.

For the English version, click HERE

Bill Frisell - Floratone (Blue Note, 2007) ***½

I heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met de muziek van Bill Frisell, net zoals met die van John Zorn, maar om de omgekeerde reden : Frisell maakt knappe muziek, toch valt hij dikwijls in een bad van zoete meligheid waar je enkel kan in verdrinken, terwijl Zorn vervalt in doornig struikgewas met weerhaken waar je enkel met gescheurde ziel uitkomt. Beide toestanden zijn hoogst onplezierig. Gelukkig hebben beiden ook nog muziek in het midden van het spectrum die toch nog voldoende creatief en origineel is om aantrekkelijk te zijn. Deze CD behoort tot de realisaties van Frisell die ik met plezier beluister, samen met The Elephant Sleeps But Still Remembers, East West, The Intercontinentals en Blues Dream. Deze CD is in feite groepswerk, met Matt Chamberlain op drums, die na de opname van de gitaar-drums improvisaties alles hebben laten verwerken door Tucker Martine en Lee Townsend, wiens productiewerk achteraf weer door Frisell en Chamberlain werd bewerkt. Gastmuzikanten zijn bassist Viktor Krauss, cornettist Ron Miles, en viola-speler Eyvind Kang. En het resultaat? Niet slecht, prima speltechniek zoals kan worden verwacht, zeer goede klankkwaliteit, en een interessante en uiterst nauwgezette productie. En toch ... het lijkt allemaal net iets te "geprocessed" voor mijn oren, net iets te afstandelijk, inderdaad soundscapes, maar dan van een omgeving waar je geen deel van uitmaakt, alsof je naar een landschap kijkt dat op het televisiescherm verschijnt. Het mist de directheid en emotionele band die je van goede jazz verwacht, en de geur, de wind, de insecten, de ruwe bodem en de persoonlijke inspanning ontbreken die je verwacht van je aanwezigheid in een echt landschap, en dus ook veel van het plezier en de voldoening ervan. Desondanks heeft de CD zijn grote momenten.





For the English version, click HERE