Als je ziet dat op een CD hedendaagse topmuzikanten als Marc Ribot, Jon Madof, Jim Pugliese en Mat Maneri samenspelen met onder andere de Afrikaanse zanger Abdoulayé Diabaté, dan denk je "dat gaat vonken geven", en misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen, want dit is halfwarme, om niet te zeggen lauwe, troep. Het basisconcept van percussionist Sean Noonan was misschien te ambitieus : keltische en Afrikaanse muziek, pop en jazz met elkaar vermengen. Deze CD brengt inderdaad een mix van al deze genres, maar zonder enige authenticiteit, alsof elke scherpte die een mogelijk samengaan zou kunnen verhinderen eruit is gelaten. Je verwacht spetterende ritmes, climactisch samenspel, frisse botsingen, emotionele uitbarstingen, maar niets van dat alles, dit is muziek voor bij de koffie, en dan nog. Ok, toegegeven, af en toe is er eens een scheurend gitaarsolo, maar so what. De muzikanten zijn goed, dat is zo ongeveer alles wat hierover kan worden gezegd.
For the English version, click HERE
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment