Mark O'Leary is een Iers gitarist met al een hele reeks eigen albums op zijn actief, maar die jammer genoeg redelijk onbekend blijft, en dat is onterecht. Eén van zijn beste vorige albums is Levitation met Tomasz Stanko (trompet) en Billy Hart (drums), de moeite van het zoeken waard, maar zoek niet te ver, want Leo Records heeft al zijn CD's, inclusief hun volledige Braxton catalogus, uitgebracht op http://www.lulu.com/, waar je alles kan downloaden voor de democratische prijs van $ 5.49 per CD, en dan nog wel in "ogg-format". Wat wens je nog meer? De stijl van O'Leary is groots, met een klank die herinnert aan de John Abercrombie van de Homecoming of Getaway LP's, met een toonknop die helemaal dichtgedraaid is en de reverb volledig open, waardoor een zacht, warm maar tevens ruimtelijk gevoel ontstaat. Hoewel de muziek hier sterk verankerd is in de bop, vaak met walking bass en vaste ritmes, is ze tevens zeer open voor nieuwe vormen, met akoestische intermezzi, met rock en freejazz invloeden, maar redelijk toegankelijk alles bij elkaar. "Intiem en vederlicht" zijn misschien de adjectieven die deze muziek het best omschrijven, kwalificaties die zeldzaam zijn in vrije improvisatie, maar vergis je niet, dit is avontuurlijke muziek, vol spanning, en in nummers zoals "Melting" wordt de atmosfeer donker, somber en zenuwachtig, zonder dat de twee vernoemde kwalificaties verdwijnen. O'Leary is een zeer goed gitarist, met een zeer subtiele toets, zowel in de arpeggio's als in de snelle solo's, maar zijn sterkste kracht is de eenheid van klank en muzikale visie die hij creëert. Het vraagt heel wat muzikale en compositorische vaardigheden om met een trio de aandacht vast te houden, maar deze band slaagt hier wonderwel in.
Luister naar sound samples :
Bello Corazon
Last Light
Mark O'Leary - Waiting (Leo Records, 2007) *****
En O'Leary stopt dus niet met sterk materiaal uit te brengen (en opnieuw, dank je Leo om al die CD's op http://www.lulu.com/ te plaatsen, zodat deze muziek fysiek en financieel toegankelijk wordt voor ons muziek fanatici). Op dit album gaat O'Leary werkelijk nog een hele stap verder dan op zijn vorige, in een trio met Cuong Vu (trompet) en Tom Rainey (drums), beide uitzonderlijke muzikanten met hun eigen stijl en benadering, en ze blijken een perfecte keuze te zijn geweest voor O'Leary's elegant en avontuurlijk project. Dit album is opgedragen aan Samuel Beckett, de Ierse toneelschrijver van onder andere "Waiting for Godot", van wie de honderdste verjaardag van zijn geboorte in 2006 werd herdacht. Beckett was een pionier van het absurd en surrealistisch theater van de na-oorlogse periode, die godsdienst, de zin van het leven en de zogenaamde maatschappelijke waarden in vraag stelden en de onmogelijkheid van reële communicatie tussen individuen centraal plaatste. Maar als er nu één ding absoluut wel fantastisch is op dit album, dan is het wel de sublieme communicatie en samenspel van dit trio. Het titelnummer "Waiting" begint met akoestische gitaar, waar de trompet een mooi en zacht solo aan toevoegt, verwachtingen creërend die nadien anders zullen uitdraaien. Het gaat hier niet over dissonantie of naast elkaar praten, wat je zou kunnen verwachten van een aan Beckett opgedragen CD, maar het is het omgekeerde, namelijk zeer strak samenspel tussen drie topmuzikanten. Dit wordt nog beter geïllustreerd in het tweede nummer. "Endgame" is een strakke compositie, met zenuwen onder hoogspanning en een sterke tonale "attack" van de trompet, waar tegenover O'Leary kwetterende contrapunt op zijn elektrische gitaar biedt, opnieuw met een zeer diepe toon, en prachtig ondersteund door Rainey. Het derde stuk "Lucky" brengt het soort esthetiek dat je bij ECM verwacht, sterk gestyliseerd, beelden oproepend van wijd open ruimten, maar de zaken worden wilder in "Mr. Krapps Neurosis", met krijsende trompet en hogesnelheid gitaarspel met full distortion, en de weg naar waanzin en verwarring wordt nog groter met "Assumption", waar elektronische effecten en echo het e-bow spel op de gitaar versterken. En zo gaat het verder, zich dieper en dieper wagend in nog nooit betreden muzikaal terrein, muziek creërend met hoge energie en hoge intensiteit zoals ik er in de voorbije jaren niet heb gehoord, en dat alles met een duidelijke en coherente muzikale visie, met tevens een prima evenwicht tussen kalme en snelle momenten, hierdoor een sterk gevoel van diepte en variatie creërend. Want ook op de kalme nummers, zoals "Godot", is de intensiteit zeer hoog, met trompet en gitaar die klinken als communicerende walvissen, met langgrerekt eindeloos droevig gejank en gehuil, terwijl Rainey hen in vierde versnelling ondersteunt, en wat je denkt vrije improvisatie te zijn, blijkt dan perfect georchestreerd en getimed. Wonderlijk. Zonder enige twijfel wordt dit één van de beste albums van het jaar. En nog iets : van de beste nieuwe CD's die ik de laatste tijd hoorde is Tom Rainey de drummer (bij Tim Berne, Mark Helias, David Torn, Brad Shepik, Tony Malaby), en dat is ook geen toeval.
Luister naar sound samples uit Waiting
Waiting
Endgame
For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment