Snelle Recensies

John Zorn, Mike Patton, Trevor Dunn, Joey Baron - Moonchild


John Zorn zoals ik hem niet graag heb. Of anders gezegd : ik begrijp niets van deze muziek. Inspiratieloos, luid, ... puberaal. Ik maak er normaal een punt van om CD's tot het eind te blijven beluisteren, zelfs al kost dit moeite, inspanning en een pijniging van gehoor en zenuwen. Ik heb het bij deze twee maal geprobeerd, en ik ben mislukt.


William Parker Bass Quartet - Requiem


Dan is William Parker's Requiem een echt avontuur : vier contrabassen en de huilende sax van Charles Gayle. De vier bassen blijven de ganse CD in hetzelfde register rommelende geluiden maken, afgewisseld met wat ijl gestrijk. Hier is geen melodie in te vinden, amper ritme, je kan de verschillende bassen niet van elkaar onderscheiden, ze solo-en niet, ze blijven maar rommelen en strijken, maar het totaaleffect is overrompelend - blijven luisteren. En dan af en toe komt die sax er bovenuit : schreeuwend, huilend, krijsend. Intens blijven luisteren. Dit is droevige muziek. Opgedragen aan de grote overleden bassist Peter Kowald en aan de grote overleden bassist Wilber Morris. Blijven luisteren.


Eric Vloeimans - Gatecrashin'

Eric Vloeimans is een meer dan verdienstelijk trompettist, maar deze CD mist eenheid. Wat is dit nu? Mainstream? Pop? Erik Truffaz? Elektronica? Knappe muzikanten, maar zwakke composities.

Uri Caine & Paolo Fresu - Things


Dan is Things van Uri Caine (piano) en Paolo Fresu (trompet, bugel) echt de moeite waard. Klassiekers en eigen composities. Zeer knap gespeeld. Zeer mainstream. Zeer gevoelig. Voor de rustige avond.

Nik Bärtsch's Ronin - Stoa


Ook deze begint met een interessante piano jazz bezetting, maar de muziek is het omgekeerde van Uri Caine en Fresu : zeer bevreemdend gebrachte muziek, die soms bij jazz aanleunt, maar altijd ritmisch is, melodisch, repetitief bij momenten, maar verrassend, creatief. Een aanrader.


For the English version, click HERE