Ken Vandermark en zo - drie recensies

Ken Vandermark volgen is een moeilijke bedoening. Om de paar maanden komt hij weer uit met nieuwe CD's met nieuwe bands, met telkens nieuwe namen, op andere labels, ... Het goede is dat de topsaxofonist ons blijft vergasten op stukken heerlijke muziek, voor wie niet bevreesd is van het hardere blaaswerk.

(((Powerhouse Sound))) Oslo/Chicago : (((Breaks))) (Atavistic, 2007)***


De eerste in het rijtje heeft een nogal speciaal concept. Het eerste deel is in Oslo opgenomen met Ingebrigt Haker Flaten en Nate McBride op elektrische bas, Lasse Marhaug op elektronica, Paal Nilssen-Love op drums en Vandermark zelf op tenor sax. Het tweede deel brengt dezelfde muziek, maar dan met Jeff Parker op gitaar en John Herndon op drums.

Dit is muziek die door de bassen en de drums geleid wordt, en bij momenten ritmisch verbluffend is. Vandermark blijft zijn gekende powerplay voeren, en daar is hij het best in, met korte krachtige stoten funkend de ritmes volgend. Het nieuwe aan dit concept is dat de inbreng van elektronica het geheel een andere dimensie en kleur geeft, soms storend of onderbrekend, soms verrijkend. Zoals Vandermark het zelf omschrijft : "The three major influences I considered when putting the music together were the rhythmic ideas of James Brown, the dub ideas of Lee Perry and the collage ideas of Public Enemy."


Territory Band - New Horse For The White House (Okkadisk, 2006) **



Territory Band is andere koek. Dit 12-koppig ensemble blaast er op deze driedubbelaar op los dat het een lieve lust is. Deze muziek is complex, gewaagd, gevarieerd, met topmuzikanten, alleen is het niet echt aan mij besteed. Ik heb geen probleem met chaos, maar dit is bij momenten niet te volgen : teveel door elkaar, te weinig herkenbare structuur (ik had niet gedacht dat ik dit ooit zou schrijven!), ... misschien moet ik deze nog een paar keer opleggen, maar inspanning vraagt het zeker. Voor de zeer moedigen.

Lane/Vandermark/Broo/Love - 4 Corners (Cleanfeed, 2007) ****


Dan zijn we hier terug op een meer gekend territorium : het kwartet à la Ornette Coleman, met Vandermark op sax, Magnus Broo op trompet, Adam Lane op bas en Paal Nilssen-Love op drums. Stuk voor stuk knappe muzikanten, en ook Adam Lane is fantastisch op bas (ook zijn CD's onder eigen naam zijn meer dan de moeite waard). En het resultaat is heel sterk. Het eerste nummer "Alfama" brengt al meteen alle variatie die je kan verwachten : een sterk pompende ritmesectie met unisono sax en trompet, wat dan plots stopt voor een eenzaam en bluesy trompet solo, dat dan wordt opgejaagd door de drums in steeds hogere en intensere sferen, om hardboppend door de sax opgevangen te worden als in een 4 x maal honderd meter aflossingskoers. Het tweede "Spin With the EARth" begint met een Afrikaans (Don Cherry?) aandoend thema en melodie, die gedeconstueerd wordt in flarden solo's en dan gaandeweg ritmisch weer wordt opgebouwd. Op "Lucia" laat Vandermark al zijn duivels los op zijn basclarinet. Deze CD brengt veel : freejazz, hardbop, blues, afrojazz, funk, intens harmonisch samenspel en schreeuwende contrapunt.

Van al de bezettingen die Vandermark in de laatste jaren al heeft gehad, is 4 Corners volgens mij één van de beste. Adam Lane brengt een diep muzikaal en bluesy gevoel in de groep, en Broo voegt het melodische en soms vreugdevolle eraan toe. Van de drie recente CD's gaat mijn, weliswaar niet echt gewaagde, voorkeur dan ook naar deze uit.


For the English version, click HERE