Monday, April 30, 2007
Dave Ballou - Insistence (Steeplechase, 2007) ****
Dit is de tweede Cd van Dave Ballou met een enkel bas en drum in begeleiding, een echt trompet trio, zoals er maar weinig worden gemaakt. Ballou is een klassetrompetist, met zeer ruime baggage en ervaring (o.a. met Rabih Abou-Khalil, Kenny Werner, Tom Varner, Satoko Fujii). Om een duo of trio te spelen moet je muzikaal en instrumentaal zeer sterk zijn : je bent niet alleen heel kwetsbaar want elke fout wordt afgestraft, maar je moet de aandacht van de luisteraar ook vasthouden, en dat kan enkel door de muziek zelf, niet door variaties in arrangementen. Gelukkig is dit trio met Michael Formanek op bas en Randy Peterson op drums sterk genoeg om deze valkuilen te vermijden. Het trio brengt abstracte geïmproviseerde jazz, die het vooral moet hebben van het samenspel en de spontane gezamenlijke creatie. De CD begint wat aarzelend, breekbaar soms, maar met het titelnummer "Insistence", slaagt de schwung erin, boppend zou ik het niet noemen, maar toch bijna, met sterke blues-inslag in het spel van Ballou. "Upon Reflection" is een traag meditatief stuk, met een weemoedige trompet, economisch ondersteund met accenten van bas en drums. "Randy Starts" is niet alleen de titel, maar ik denk ook het enige vooraf afgesproken deel van de song : de drums geven de aanzet voor een lange vrije improv. Dit is muziek die aandacht vraagt, die niet meteen toegankelijk is in de zin dat ritme en melodie niet meteen aan de oppervlakte te horen zijn, maar wel door de kwaliteit van het spel een kloof dicht die tegenwoordig bij vele muzikanten gaapt tussen spelers en luisteraars. De drie muzikanten spelen met een warmte van klank en een directheid van benadering die meteen aanspreekt : Ballou heeft in die zin wat Dave Douglas in mijn ogen mist : warmte. Voor gevoelige luisteraars die houden van een inspanning.
For the English version, click HERE
Saturday, April 28, 2007
The Cracow Klezmer Band - Remembrance (Tzadik, 2007) ****
De Cracow Klezmer Band blijft stuk voor stuk knappe CD's afleveren. Ook deze is weer om vingers en duimen van af te likken. Maar het is jammer genoeg hun laatste. Jaroslaw Bester, oprichter van de groep, heeft begin dit jaar zijn eigen ensemble opgericht, de Bester Band. En dat is jammer, want deze zuiver akoestische band met viool, accordeon, bas en percussie (en af en toe clarinet) brengt inderdaad klezmer muziek, met het typische melancholische zo eigen aan het genre, maar ze tillen het tot een hoger niveau, weg van de dans, weg van de song, naar een indringende, opjagende, dreigende, donkere, droevige mix van traditioneel met modern. De composities zijn sterk, knap gestructureerd, met veel afwisseling. En de vier muzikanten beheersen hun instrumenten perfect. Deze CD brengt geen nieuwe songs, maar een live optreden ergens midden 2005 met een selectie van hun vorige CD's, alle uitgebracht op het Tzadik label van John Zorn : "Recollections of the Past", "Memento Mori", "Klezmer Rhapsody" staan al op The Warriors, "The Tree Of Life", "The Migration of Souls", "A Devilish Tale"en "The Colors Of The Heavens" komen van Bereshit, and "Awaiting" van De Profundis. Ook hier is geen enkel zwak moment op te bespeuren. Zowel op de trage passages, als op de meest repetitief opjagende stukken met razendsnelle unisono thema's, is hun muzikale expressie van absoluut topniveau. De spankracht die de vier muzikanten in de songs weten te leggen is waarschijnlijk de grootste sterkte van de band : ze houden de aandacht van de luisteraar gevangen van begin tot eind. Jammer dat ze ermee ophouden. Het is nu uitkijken wat de Bester Band ervan maakt.
For the English version, click HERE
Tuesday, April 24, 2007
Lonely Woman - de lijst
Hier is ze dan, mijn lijst van Lonely Woman versies. Lonely Womanvan Ornette Coleman is voor mij veruit één van de mooiste composities ooit. Dit stuk is muzikaal zo compleet, met een prachtige melodie, meeslepend, treurig, met een dramatisch crescendo, een moment van hoop, dan weer de neerslachtigheid die toeslaat, de muziek stokt bij momenten als een huilend iemand die geen woord meer door zijn strot krijgt, ... absoluut fenomenaal hoe met zo weinig noten een dergelijke emotie kan worden opgeroepen, rijk aan nuance, zonder melig te worden, en ik heb dit al honderden malen beluisterd zonder het beu te worden. Ook al eerder gezegd, de song is niet kapot te krijgen. Zelfs niet door Diamanda Galas. Maar niet negatief worden : er zijn absoluut wonderlijke versies van deze song gemaakt. Beter dan het origineel, harder, rauwer, rijker, ... ik heb zelfs vijf versies het absolute maximum gegeven van vijf sterren, waarvan twee in een uitvoering met Don Cherry. Ik denk ook dat elk van deze vijf gemakkelijk de 10 minuten, zo niet het kwartier overstijgt. Voor elke song de uitvoerder en de CD waar de song opstaat.
Ken je er nog? Geef ze door op een comment hieronder. Veel plezier en veel droefnis toegewenst ...
*****
8 Bold Souls – Side Show
Ahmed Abdullah’s Ebonic Tones – Tara’s Song
Old & New Dreams – Old & New Dreams
Charlie Haden/Don Cherry/Ed Blackwell – The Montreal Tapes
Hugh Ragin – Metaphysical Question
****
Ornette Coleman – The Shape Of Jazz To Come
Charlie Haden’s Quartet West – In Angel City
Trio X – Roulette At Location One
Trio X – Moods : Playing With The Elements
Stephanie Winters – Through The Storm (classical cello solo)
Double U – The Glands of External Secretion (slide guitar, blues)
Bill Carrothers & Marc Copland – No Choice
Lester Bowie – Fast Last
Assif Tsahar - Open Systems
Branford Marsalis - Random Abstract
Claudio Cojaniz & Gianarlo Schiaffini - War Orphans
***
John Zorn – Naked City
Larry Schneider Quartet – Ornettology
Natraj – The Goat Also Gallops (world jazz)
Radka Toneff – Live In Hamburg (vocal)
Kronos Quartet – White Man Sleeps (modern classical)
Mark Doyle – Guitar Noir (rock)
Michael Bisio & Joe McPhee – Fingers Wrigglers (1) (free)
Michael Bisio & Joe McPhee – Fingers Wrigglers (2) (free)
Don Cherry – Featuring Ornette Coleman & Steve Lacy
Joe Giardullo & Michael Bisio – Primal Intentions
Dave Goldberg – Jazz Standard
Tango Lorca – Mujer Sola (tango)
Astrosonic - Speeder People
Fred Hersch - Evanescence
Hugh Hopper - Hopper Tunity Box
Gary Bartz & Sonny Fortune - Alto Memories
Hellen Merrill & Dick Katz - A Shade Of Difference
HR Big Band - Plays The Music Of Ornette Coleman
Juhani Aaltonen Trio - Illusion Of A Ballad
Modern Jazz Quartet - Lonely Woman
Marzette Watz - Lonely Woman
Quest - Quest
Terence Blanchard - Simply Stated
Willem Breuker Kollectief - Thirst
Kyle Bruckman - Wrack
Peter Brötzmann - 14 Love Poems
SF Jazz Collective - Inaugural Season Live 2004
Sunny Murray - Perles Noires
Otomo Yoshihide - Lonely Woman
James Blood Ulmer - Music Speaks Louder Than Words
**
Big Tall Wish – Leverage (Rock – ambient)
Ken Peplowski – The Other Portrait (classical symphonic)
Claudine François – Lonely Woman
Borah Bergman & Hamid Drake – Reflections On Ornette Coleman
Cooke Quartet – Searching
John Lewis & Sven Asmussen - European Encounter
Dave Liebman – Ghosts (world)
Joshua Redman – Momentum
Pierre Dorge – Giraf
Guarneri Underground - New World
George Gruntz Concert Jazz Band - The MPS Years
*
Diamanda Gallas – La Serpenta Canta
Masayuki Takayanagi - Lonely Woman (solo electric guitar)
For the English version, click HERE
Monday, April 23, 2007
Fred Anderson & Hamid Drake - From The River To The Ocean (Thrill Jockey, 2007) ****
Het is weinigen gegeven om gekende recepten opnieuw te beproeven en toch nog sterk en verfrissend voor de dag te komen. De eerste twee nummers grijpen terug naar bopperige freejazz waarin vooral Fred Anderson zich als een vis in het water voelt, en de laatste drie brengt eerder door Hamid Drake geïnspireerde spirituele jazz met midden-oosterse zang en toonladders. Op hun vorige duo-CD, maar ook op hun andere CD's met William Parker op bas zijn deze concepten al gebruikt, toen ook succesvol, nu ook. Voor de variatie zijn nu Jeff Parker op gitaar, Josh Abrams op bas en guimbri, en Harrison Bankhead op bas, cello en piano toegevoegd, allen behorend tot de Chicago scene en AACM-geïnspireerd. En dit is naar alle standaarden free jazz van het hoogste soort : toegankelijk, vol variatie, inspelend op het gemoed, sterke muzikanten die elkaar stimuleren. De eerste twee nummers zijn in mijn interpretatie de "river" songs, de bron, diep in de blues liggende muziek. Zowel Anderson en Drake zijn oorspronkelijk van Louisiana afkomstig en de River is dan naar alle waarschijnlijkheid ook de Mississippi en de blues. De Ocean verbindt dan weer de blues met de rest van de wereld en brengt ook spirituele oneindigheid. Tot zover mijn filosofisch-muzikale interpretatie van de titel. De titelsong is ook het mooiste wat deze CD te bieden heeft - traag, ritmisch, melodisch, met Drake in zijn beperkt Arabisch zingend, en met een Bankhead die sterk uitpakt op cello. Ook Anderson en Drake tonen zich van hun absoluut beste kant. Muziek met lichte tred, maar met zeer veel diepgang. Knap!
For the English version, click HERE
Sunday, April 22, 2007
William Gagliardi - Memories Of Tomorrow (CIMP, 2006) ****
Saxofonist Bill Gagliardi heeft met dit kwintet een sterke band neergezet én een prima album gemaakt. John Carlson speelt trompet, Ken Wessel gitaar, Dave Hofstra bas en Lou Grassi drums, of anders gezegd, het crème de la crème van de freejazz muzikanten. Het lange openingsnummer "Coup d'Etat Follies" is een lang slingerend nummer waar je eigenlijk weinig herkenningspunten in hebt, maar dat toch zeer georganiseerd en gestructureerd overkomt. Het zeer lichte gitaarspel van Ken Wessel werkt in op het geheel als room in de soep. "Let's Play" is een iets vrolijkers stuk, licht boppend, met sterke solo's. Het mooiste nummer op de CD is echter de titelsong "Memories Of Tomorrow", dat kalm start met licht arpeggio spel van Wessel op gitaar, ondersteund met gestreken bas, en met werkelijk prachtig vrij samenspel van het thema door sax en trompet, unisono maar net niet. Freejazz wordt slechts door een handjevol mensen gewaardeerd, maar een song als deze is dermate sterk dat ze zelfs door een klassiek symfonisch orkest of big band zonder enig probleem zou kunnen worden opgevoerd. De niet-freejazzliefhebbers weten niet wat ze missen. "The Key To The Gates" moet hier bijna niet voor onderdoen : ongelooflijk mooi, met alle muzikanten in topvorm, en opnieuw zorgt de gitaar van Wessel voor de nuance, de inkleuring, tokkelend, glijdend, ... maar ook sax en gedempte trompet zijn verbluffend, gevoelig, droevig. Echt, de niet-freejazzers weten niet wat ze missen...
For the English version, click HERE
Ken Vandermark en zo - drie recensies
Ken Vandermark volgen is een moeilijke bedoening. Om de paar maanden komt hij weer uit met nieuwe CD's met nieuwe bands, met telkens nieuwe namen, op andere labels, ... Het goede is dat de topsaxofonist ons blijft vergasten op stukken heerlijke muziek, voor wie niet bevreesd is van het hardere blaaswerk.
(((Powerhouse Sound))) Oslo/Chicago : (((Breaks))) (Atavistic, 2007)***
De eerste in het rijtje heeft een nogal speciaal concept. Het eerste deel is in Oslo opgenomen met Ingebrigt Haker Flaten en Nate McBride op elektrische bas, Lasse Marhaug op elektronica, Paal Nilssen-Love op drums en Vandermark zelf op tenor sax. Het tweede deel brengt dezelfde muziek, maar dan met Jeff Parker op gitaar en John Herndon op drums.
Dit is muziek die door de bassen en de drums geleid wordt, en bij momenten ritmisch verbluffend is. Vandermark blijft zijn gekende powerplay voeren, en daar is hij het best in, met korte krachtige stoten funkend de ritmes volgend. Het nieuwe aan dit concept is dat de inbreng van elektronica het geheel een andere dimensie en kleur geeft, soms storend of onderbrekend, soms verrijkend. Zoals Vandermark het zelf omschrijft : "The three major influences I considered when putting the music together were the rhythmic ideas of James Brown, the dub ideas of Lee Perry and the collage ideas of Public Enemy."
Territory Band - New Horse For The White House (Okkadisk, 2006) **
Territory Band is andere koek. Dit 12-koppig ensemble blaast er op deze driedubbelaar op los dat het een lieve lust is. Deze muziek is complex, gewaagd, gevarieerd, met topmuzikanten, alleen is het niet echt aan mij besteed. Ik heb geen probleem met chaos, maar dit is bij momenten niet te volgen : teveel door elkaar, te weinig herkenbare structuur (ik had niet gedacht dat ik dit ooit zou schrijven!), ... misschien moet ik deze nog een paar keer opleggen, maar inspanning vraagt het zeker. Voor de zeer moedigen.
Lane/Vandermark/Broo/Love - 4 Corners (Cleanfeed, 2007) ****
Dan zijn we hier terug op een meer gekend territorium : het kwartet à la Ornette Coleman, met Vandermark op sax, Magnus Broo op trompet, Adam Lane op bas en Paal Nilssen-Love op drums. Stuk voor stuk knappe muzikanten, en ook Adam Lane is fantastisch op bas (ook zijn CD's onder eigen naam zijn meer dan de moeite waard). En het resultaat is heel sterk. Het eerste nummer "Alfama" brengt al meteen alle variatie die je kan verwachten : een sterk pompende ritmesectie met unisono sax en trompet, wat dan plots stopt voor een eenzaam en bluesy trompet solo, dat dan wordt opgejaagd door de drums in steeds hogere en intensere sferen, om hardboppend door de sax opgevangen te worden als in een 4 x maal honderd meter aflossingskoers. Het tweede "Spin With the EARth" begint met een Afrikaans (Don Cherry?) aandoend thema en melodie, die gedeconstueerd wordt in flarden solo's en dan gaandeweg ritmisch weer wordt opgebouwd. Op "Lucia" laat Vandermark al zijn duivels los op zijn basclarinet. Deze CD brengt veel : freejazz, hardbop, blues, afrojazz, funk, intens harmonisch samenspel en schreeuwende contrapunt.
Van al de bezettingen die Vandermark in de laatste jaren al heeft gehad, is 4 Corners volgens mij één van de beste. Adam Lane brengt een diep muzikaal en bluesy gevoel in de groep, en Broo voegt het melodische en soms vreugdevolle eraan toe. Van de drie recente CD's gaat mijn, weliswaar niet echt gewaagde, voorkeur dan ook naar deze uit.
For the English version, click HERE
(((Powerhouse Sound))) Oslo/Chicago : (((Breaks))) (Atavistic, 2007)***
De eerste in het rijtje heeft een nogal speciaal concept. Het eerste deel is in Oslo opgenomen met Ingebrigt Haker Flaten en Nate McBride op elektrische bas, Lasse Marhaug op elektronica, Paal Nilssen-Love op drums en Vandermark zelf op tenor sax. Het tweede deel brengt dezelfde muziek, maar dan met Jeff Parker op gitaar en John Herndon op drums.
Dit is muziek die door de bassen en de drums geleid wordt, en bij momenten ritmisch verbluffend is. Vandermark blijft zijn gekende powerplay voeren, en daar is hij het best in, met korte krachtige stoten funkend de ritmes volgend. Het nieuwe aan dit concept is dat de inbreng van elektronica het geheel een andere dimensie en kleur geeft, soms storend of onderbrekend, soms verrijkend. Zoals Vandermark het zelf omschrijft : "The three major influences I considered when putting the music together were the rhythmic ideas of James Brown, the dub ideas of Lee Perry and the collage ideas of Public Enemy."
Territory Band - New Horse For The White House (Okkadisk, 2006) **
Territory Band is andere koek. Dit 12-koppig ensemble blaast er op deze driedubbelaar op los dat het een lieve lust is. Deze muziek is complex, gewaagd, gevarieerd, met topmuzikanten, alleen is het niet echt aan mij besteed. Ik heb geen probleem met chaos, maar dit is bij momenten niet te volgen : teveel door elkaar, te weinig herkenbare structuur (ik had niet gedacht dat ik dit ooit zou schrijven!), ... misschien moet ik deze nog een paar keer opleggen, maar inspanning vraagt het zeker. Voor de zeer moedigen.
Lane/Vandermark/Broo/Love - 4 Corners (Cleanfeed, 2007) ****
Dan zijn we hier terug op een meer gekend territorium : het kwartet à la Ornette Coleman, met Vandermark op sax, Magnus Broo op trompet, Adam Lane op bas en Paal Nilssen-Love op drums. Stuk voor stuk knappe muzikanten, en ook Adam Lane is fantastisch op bas (ook zijn CD's onder eigen naam zijn meer dan de moeite waard). En het resultaat is heel sterk. Het eerste nummer "Alfama" brengt al meteen alle variatie die je kan verwachten : een sterk pompende ritmesectie met unisono sax en trompet, wat dan plots stopt voor een eenzaam en bluesy trompet solo, dat dan wordt opgejaagd door de drums in steeds hogere en intensere sferen, om hardboppend door de sax opgevangen te worden als in een 4 x maal honderd meter aflossingskoers. Het tweede "Spin With the EARth" begint met een Afrikaans (Don Cherry?) aandoend thema en melodie, die gedeconstueerd wordt in flarden solo's en dan gaandeweg ritmisch weer wordt opgebouwd. Op "Lucia" laat Vandermark al zijn duivels los op zijn basclarinet. Deze CD brengt veel : freejazz, hardbop, blues, afrojazz, funk, intens harmonisch samenspel en schreeuwende contrapunt.
Van al de bezettingen die Vandermark in de laatste jaren al heeft gehad, is 4 Corners volgens mij één van de beste. Adam Lane brengt een diep muzikaal en bluesy gevoel in de groep, en Broo voegt het melodische en soms vreugdevolle eraan toe. Van de drie recente CD's gaat mijn, weliswaar niet echt gewaagde, voorkeur dan ook naar deze uit.
For the English version, click HERE
Matt Lavelle Trio - Spiritual Power (Silkheart 2007) ****
Matt Lavelle is een multi-instrumentalist : hij speelt trompet, bugel en bas-clarinet. Dit is, denk ik, zijn eerste CD als een trio, en dat valt meer dan best mee. Hij wordt begeleid door veteranen Hilliard Green op bas en Mike Thompson op drums. Het gebrek aan een harmonisch instrument wordt meer dan goed gemaakt door de intensiteit van het samenspel. Vanaf het eerste nummer "Spiritual Power" is de toon gezet : een krachtig jagende en niet aflatende vooruitstuwende compositie die meteen het best uit de muzikanten haalt. Dit gaat verder in het tweede nummer, alleen is nu de trompet door basclarinet vervangen. Melodie is ver te zoeken, maar dat is duidelijk ook niet de bedoeling. Het met Spaans geschreeuw ondersteunde ""Si Se Puede", is een opzwepende, beukende, snokkende song met krachtig bas en drumwerk, en een hoog zwevende trompet. "End Times" brengt een moment van rust na al die intensiteit : Green speelt ingetogen enkele minuten arco, wordt dan begeleid door Lavelle op basclarinet, die het initiatief overneemt en op het droeve thema verder improviseert. Het mooiste stuk is "I Will Have Love In My Life" dat begint met een drumsolo van Thompson dat evolueert in een "melodieus" thema dat bluesy, maar free, teruggrijpt naar de roots van de jazz. Knap werk. De moeite voor wie houdt van open en onvoorspelbare muziek.
For the English version, click HERE
For the English version, click HERE
Thursday, April 5, 2007
Snelle Recensies
John Zorn, Mike Patton, Trevor Dunn, Joey Baron - Moonchild
John Zorn zoals ik hem niet graag heb. Of anders gezegd : ik begrijp niets van deze muziek. Inspiratieloos, luid, ... puberaal. Ik maak er normaal een punt van om CD's tot het eind te blijven beluisteren, zelfs al kost dit moeite, inspanning en een pijniging van gehoor en zenuwen. Ik heb het bij deze twee maal geprobeerd, en ik ben mislukt.
William Parker Bass Quartet - Requiem
Dan is William Parker's Requiem een echt avontuur : vier contrabassen en de huilende sax van Charles Gayle. De vier bassen blijven de ganse CD in hetzelfde register rommelende geluiden maken, afgewisseld met wat ijl gestrijk. Hier is geen melodie in te vinden, amper ritme, je kan de verschillende bassen niet van elkaar onderscheiden, ze solo-en niet, ze blijven maar rommelen en strijken, maar het totaaleffect is overrompelend - blijven luisteren. En dan af en toe komt die sax er bovenuit : schreeuwend, huilend, krijsend. Intens blijven luisteren. Dit is droevige muziek. Opgedragen aan de grote overleden bassist Peter Kowald en aan de grote overleden bassist Wilber Morris. Blijven luisteren.
Eric Vloeimans - Gatecrashin'
Eric Vloeimans is een meer dan verdienstelijk trompettist, maar deze CD mist eenheid. Wat is dit nu? Mainstream? Pop? Erik Truffaz? Elektronica? Knappe muzikanten, maar zwakke composities.
Uri Caine & Paolo Fresu - Things
Dan is Things van Uri Caine (piano) en Paolo Fresu (trompet, bugel) echt de moeite waard. Klassiekers en eigen composities. Zeer knap gespeeld. Zeer mainstream. Zeer gevoelig. Voor de rustige avond.
Nik Bärtsch's Ronin - Stoa
Ook deze begint met een interessante piano jazz bezetting, maar de muziek is het omgekeerde van Uri Caine en Fresu : zeer bevreemdend gebrachte muziek, die soms bij jazz aanleunt, maar altijd ritmisch is, melodisch, repetitief bij momenten, maar verrassend, creatief. Een aanrader.
For the English version, click HERE
John Zorn zoals ik hem niet graag heb. Of anders gezegd : ik begrijp niets van deze muziek. Inspiratieloos, luid, ... puberaal. Ik maak er normaal een punt van om CD's tot het eind te blijven beluisteren, zelfs al kost dit moeite, inspanning en een pijniging van gehoor en zenuwen. Ik heb het bij deze twee maal geprobeerd, en ik ben mislukt.
William Parker Bass Quartet - Requiem
Dan is William Parker's Requiem een echt avontuur : vier contrabassen en de huilende sax van Charles Gayle. De vier bassen blijven de ganse CD in hetzelfde register rommelende geluiden maken, afgewisseld met wat ijl gestrijk. Hier is geen melodie in te vinden, amper ritme, je kan de verschillende bassen niet van elkaar onderscheiden, ze solo-en niet, ze blijven maar rommelen en strijken, maar het totaaleffect is overrompelend - blijven luisteren. En dan af en toe komt die sax er bovenuit : schreeuwend, huilend, krijsend. Intens blijven luisteren. Dit is droevige muziek. Opgedragen aan de grote overleden bassist Peter Kowald en aan de grote overleden bassist Wilber Morris. Blijven luisteren.
Eric Vloeimans - Gatecrashin'
Eric Vloeimans is een meer dan verdienstelijk trompettist, maar deze CD mist eenheid. Wat is dit nu? Mainstream? Pop? Erik Truffaz? Elektronica? Knappe muzikanten, maar zwakke composities.
Uri Caine & Paolo Fresu - Things
Dan is Things van Uri Caine (piano) en Paolo Fresu (trompet, bugel) echt de moeite waard. Klassiekers en eigen composities. Zeer knap gespeeld. Zeer mainstream. Zeer gevoelig. Voor de rustige avond.
Nik Bärtsch's Ronin - Stoa
Ook deze begint met een interessante piano jazz bezetting, maar de muziek is het omgekeerde van Uri Caine en Fresu : zeer bevreemdend gebrachte muziek, die soms bij jazz aanleunt, maar altijd ritmisch is, melodisch, repetitief bij momenten, maar verrassend, creatief. Een aanrader.
For the English version, click HERE
Wednesday, April 4, 2007
John Lindberg - Ruminations Upon Ives And Gottschalk (Between The Lines, 2003) *****
In mijn zoektocht naar schoonheid die door de mazen van het recensenten-netwerk valt, ben ik ook op deze parel gestoten. John Lindberg is een fenomenaal bassist, met een zeer brede baggage, gaande van klassiek over jazz tot avant-garde. Deze CD is een hommage aan twee modern klassieke Amerikaanse componisten, Charles Ives and Louis Moreau Gottschalk, maar deze muziek is verre van klassiek, wel moderne jazz : ritmisch, melodisch en avontuurlijk. Lindberg gebruikt alle invloeden, en bij momenten is dit wereldmuziek, met Arabische invloeden, Aziatische invloeden. De bezetting is beperkt : Susie Ibarra op percussie, Steve Gorn op clarinet, sax en bansuri, Baikida Carroll op trompet, en Lindberg zelf op bas. Vaak zijn slechts enkele van deze vier muzikanten samen aan het werk, wat het geheel een zeer ruimtelijk effect geeft, maar toch ook één van nabijheid. Deze muziek is bij momenten spiritueel, bij momenten geestig, met strakke composities, contrapunt, ritmeveranderingen, en met ruimte voor improvisatie. Een CD om veel te beluisteren en om telkens nieuwe dingen in te ontdekken. Mooi. Prachtig.
For the English version, click HERE
Tuesday, April 3, 2007
Ravi Padmanabha/Daniel Carter - Nivesana (Epoch Music, 2006) *****
Sorry, maar ik blijf maar CD's vinden van uitzonderlijke kwaliteit. Dit is er weer zo één van. Absolute top en moeilijk te vinden. Daniel Carter is een trompetist, saxofonist, fluitspeler, die naast zijn eigen producties vooral gekend is van zijn deelname aan bands als "Other Dimensions In Music" en "Test", beide freejazz outfits van het hoogste kaliber. Dit album is anders, in het begin qua concept sterk te vergelijken met Compassion
van Wadada Leo Smith en Adam Rudolph. Wie deze laatste CD goed vindt, zal deze ook wel smaken : de combinatie en de insteek zijn immers dezelfde : vrije improvisatie van blazer en percussie. De percussie komt van de in de VS residerende Indiër Ravi Padmanabha, die me verder onbekend is, maar deze CD heel wat kracht geeft. Zijn percussiespel is vaak gebruikt als klankachtergrond (en in loops geplaatst), eerder dan ritmische ondersteuning, hoewel dat laatste niet mag worden onderschat, zijn ritmes kunnen uitermate complex zijn, ondanks de eenvoud van uitvoering. Daniel Carter is prachtig, vooral op trompet, met lange zachte mediterende tonen, zonder echte melodie, maar ook niet dissonant. Het pièce-de-résistance is het lange high energy stuk "Maka Supreme/Takadinkataka", waar op de achtergrond van repetitieve Indisch vocals, een intens duet van sax en drums golft van zachte passages naar knetterend vuurwerk van het hardste soort en dan weer verglijdend naar meditatieve tonen. Dit is knappe, authentieke muziek met een eigen stem en een heel strak gehouden logica voor de hele CD, ondanks de variatie van instrumenten en tempo's. Sterk aangeraden!
For the English version, click HERE
Labels:
*****,
Free jazz recensies,
Sax -percussie duo
Sunday, April 1, 2007
Henri Texier - Alerte A L'Eau (Label Bleu, 2007) *****
Hier is hij dan, de nieuwe Texier : hij verrast en blijft vertrouwd. Texier is echt gekenmerkt door zijn melodieën die uit duizenden te herkennen zijn, of het nu in de snelle of de trage nummers is. De CD begint al sterk uptempo met "Afrique à l'Eau", met een knappe blazerssectie die contrapuntisch het fusion-achtige gitaarspel van Manuel Codjia ondersteunt, met afro-drumming à la Ed Blackwell. Het derde nummer "Blues d'Eau" is een trage blues, met de tenor van Sebastien Texier in de hoofdrol. Om de vier nummers is er een duo, het eerste, "Flaque Nuage", van de trombone van Géorgui Kornazov, en percussie, traag en bluesy, het tweede "Flaque Etoile", een vrije dialoog tussen de basclarinet van François Corneloup en de sax van Sébastien Texier, door elkaar pratend en roepend en dansend om samen unisono te eindigen, het derde "Flaque Soleil", een knap stukje arpeggio gitaar die een mooi bassolo begeleidt, het vierde "Flaque Lune", startend met de sterke bas van Texier zelf, aangevuld met het zenuwachtig drumspel van Christophe Marquet. Dit is ook een tweede handelsmerk van Texier geworden : grote aandacht voor de structuur van het ganse album en dit te besprenkelen met korte tussenstukjes (zie bijvoorbeeld de zeven tussenstukjes op "Indian's Week" voor elke dag van de week). Het sterkste stuk van het album is "O Elvin", prachtig ritmisch met soloruimte voor alle muzikanten en wisselende thema's. En zo gaat dit verder : lichtvoetig, zwaarmoedig, dansend, wenend, afgewerkte composities, met sterk afwisselende ritmes (reggae, blues, afro, jazzy, rock, wals) en samenspel met schreeuwende solo's, zingende solo's, spetterende solo's.
Ik weet niet wat er in de eerste maanden van dit jaar gaande is, maar er is al heel wat moois verschenen. En deze CD past prachtig in dat rijtje. Opnieuw : hol naar de jazz-boer en koop deze CD!
For the English version, click HERE
Subscribe to:
Posts (Atom)