Bill Frisell - Floratone (Blue Note, 2007) ***½

I heb altijd een haat-liefde verhouding gehad met de muziek van Bill Frisell, net zoals met die van John Zorn, maar om de omgekeerde reden : Frisell maakt knappe muziek, toch valt hij dikwijls in een bad van zoete meligheid waar je enkel kan in verdrinken, terwijl Zorn vervalt in doornig struikgewas met weerhaken waar je enkel met gescheurde ziel uitkomt. Beide toestanden zijn hoogst onplezierig. Gelukkig hebben beiden ook nog muziek in het midden van het spectrum die toch nog voldoende creatief en origineel is om aantrekkelijk te zijn. Deze CD behoort tot de realisaties van Frisell die ik met plezier beluister, samen met The Elephant Sleeps But Still Remembers, East West, The Intercontinentals en Blues Dream. Deze CD is in feite groepswerk, met Matt Chamberlain op drums, die na de opname van de gitaar-drums improvisaties alles hebben laten verwerken door Tucker Martine en Lee Townsend, wiens productiewerk achteraf weer door Frisell en Chamberlain werd bewerkt. Gastmuzikanten zijn bassist Viktor Krauss, cornettist Ron Miles, en viola-speler Eyvind Kang. En het resultaat? Niet slecht, prima speltechniek zoals kan worden verwacht, zeer goede klankkwaliteit, en een interessante en uiterst nauwgezette productie. En toch ... het lijkt allemaal net iets te "geprocessed" voor mijn oren, net iets te afstandelijk, inderdaad soundscapes, maar dan van een omgeving waar je geen deel van uitmaakt, alsof je naar een landschap kijkt dat op het televisiescherm verschijnt. Het mist de directheid en emotionele band die je van goede jazz verwacht, en de geur, de wind, de insecten, de ruwe bodem en de persoonlijke inspanning ontbreken die je verwacht van je aanwezigheid in een echt landschap, en dus ook veel van het plezier en de voldoening ervan. Desondanks heeft de CD zijn grote momenten.





For the English version, click HERE