Jeff Johnson - Near Earth (Origin, 2004)
Dit album is zacht, intiem, maar toch intens, creatief en zo cool als maar kan. Jeff Johnon is een groots en gevoelig bassist, Hans Teuber heeft zowel kracht als variatie in toon in zijn sax, zelfs in de zachtere stukken en Tad Britton accentueert perfect. Bluesy, boppy, een prima album.
Lenny Popkin (Lifeline Records, 2000)
Dit album ligt qua tonaliteit zeer dicht bij het vorige, zelfs nog iets meer "cool jazz", met Lenny Popkin op Sax, zijn vrouw Carol Tristano (ja, de dochter van ...) op drums en de grote Eddy Gomez op bas. Lenny Popkin speelt alsof hij fluistert in zijn sax, alsof hij te bedeesd is om gehoord te worden, en bas en drums bieden lichte, functionele steun. Zijn saxspel leunt aan bij de muzikale erfenis van Lennie Tristano, en herinnert aan Warne Marsh en Lee Konitz. Zelfs in de uptempo stukken heb je de indruk dat dit trio angst heeft om volume te creëren. Omdat ik niet echt een liefhebber van cool jazz, is dit een verrassende nieuwe invalshoek.
Branford Marsalis - Trio Jeepy (Columbia, 1988)
Dit album is een eerbetoon aan de meesters : Ellington, Strayhorn, Carmichael, Rollins en zelfs Ornette Coleman. Branford Marsalis, Jeff Tain Watts en Milt Hinton zijn in absolute topvorm en ze hebben zo veel plezier bij het spelen van deze stukken, dat je zelfs de muziek hoort glimlachen. Ze demonstreren alle drie hun verbluffende technische vaardigheden, met subtiele toonvariaties die uiteraard binnen de grenzen vallen van wat in mainstream aanvaardbaar is, maar het samenspel tussen de muzikanten en de muziek zelf krijgt de meeste aandacht. De recht-toe-recht-aan benadering van de CD wordt nog geïllustreerd door het feit dat enkele foutjes en het naar elkaar toeroepen tussendoor op het album gebleven zijn. De beste stukken zijn "The Nearness Of You" en "Peace".
Steve Swallow - Damaged In Transit (EMC Records, 2001)
Na drie meer rustige CD's, biedt deze een totaal andere benadering. Intenser, meer uptempo; met Swallow's bas die vaak meer een melodisch dan een ritmisch instrument is en unisono speelt met Chris Potter op sax, ondersteund door Adam Nussbaum op drums. Als je houdt van meesterlijk samenspel en creatieve intensiteit, zoek dan niet verder. Alle stukken heten "Item", en "Item 1" start meteen als een uptempo roetsjbaan, "Item 2" herinnert aan zijn samenwerking met Carla Bley op "Songs With Legs". Swallow's 5-string elektrische bas maakt het mogelijk om solo te spelen op een totaal andere manier dan een bassist met een staande bas dat zou kunnen, zoals hij illustreert op "Item 6". Zijn composities liggen meer in de stijl van Monk, sterk opgebouwde stukken met onverwachte veranderingen, blues-geïnspireerd en af en toe harmonische spielerei. Hoogtepunten zijn "Item 6" en "Item 8/Item9" waarop het samenspel zo hecht is dat je het haast niet kan geloven. Dit is een ondergewaardeerd en relatief ongekend live album. Iedereen met zelfs maar de minste belangstelling in jazz zou dit album moeten zoeken.
For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment