In mijn jonge jaren (lang geleden), was ik een absolute fan van John McLaughlin en zijn Mahavishnu Orchestra, en ik ging totaal door het lint voor het technisch kunnen van de muzikanten, de snelheid waarmee ze speelden, enz. Visions of The Emerald Beyond was waarschijnlijk de laatste lp van de groep waar ik mijn centen aan gaf, want ik vond dat ze nu compleet waren overgestapt naar het koninkrijk der Kitsch met grote K. De muziek bracht funk in zijn lelijkste vorm, vocals om van weg te lopen ("Earth Ship"), het gezang van vogels, de meligheid van Disney, Motown, ... maar desalniettemin, en nu terugkijkend, en wanneer ik dit album van Greg Bendian's tribuut groep "The Mahavishnu Project" opleg, dan herinner ik me het ganse album uit het hoofd, dus moest ik het meer hebben gespeeld dan ik hier bereid ben van toe te geven (vooral dan "Be Happy", met dat onwaarschijnlijk snel unisono thema van gitaar en viool van McLaughlin en Jean-Luc Ponty, en het maakt me nog steeds happy). Deze band bestaat uit een spiegelbezetting van de originele bezetting, met als enkel verschil de afwezigheid van de tromet (toen Bob Knapp - ik heb het origineel nog om te checken). De muziek klinkt ongelooflijk na drie decennia : nog altijd kitsch, maar nog altijd zijn er top-muzikanten nodig om ze uit te voeren. En hun interpretatie is steengoed. Ze spelen de muziek niet noot-per-noot na, maar ze gebruiken het materiaal en spelen het op hun eigen, moderne manier (maar soms amper - het was lang geleden dat ik nog een echt synthesizer-solo hoorde dat zo diep terug ging in de oerklanken van de machine!). Dit album heeft niet de pretentie om iets nieuws te brengen (zeker minder pretentieus dan het origineel). Maar het heeft de waarde om iets totaals vergeten terug tot leven te brengen (mijn jeugd om te beginnen). En hoe!.
For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment