Dit is een geniaal stukje muziek. Ook na honderden keren beluisteren blijft The Survivors' Suite boeien. Traag beginnend als wereldmuziekachtige basfluit met een licht plukkende bas van Charlie Haden, die overgaan in een hypnotisch repetitief ritme, de fluit blijft bezwerend op de achtergrond, maar dan spelen de beide saxen (Dewey Redman én Jarrett zelf) de basismelodie - absoluut magistraal hoe met zo weinig noten een dergelijke sfeer van ruimte, van open hemel, van uitgestrekte vlakten, opgeroepen wordt, en pas na ongeveer negen minuten gaat Jarrett voor zijn klavier zitten, nu met volle kracht het thema herhalend, terwijl bas en drum iets krachtiger hetzelfde blijven spelen. Dit is geen jazz in de traditionele betekenis van het woord, dit is muziek op zich, met "bewegingen" zoals in een klassieke symfonie. Dan komt er stukje pianosolo, naadloos voortvloeiend op het thema, aarzelend klaterend. Paul Motian toont op dit stuk ook zijn ware kunnen : accenten leggen zonder een vast ritme te spelen, of dat ritme impliciet aan te geven. Ook Charlie Haden krijgt een stukje soloruimte, met Motian die met vibrafoon of klokkenspel licht ondersteunt. Het lyrisch improvisatorisch talent van Haden is hier prachtig op zijn plaats. Hij bouwt in dat solo spanning op door notenreeksen te herhalen en dan de diepste tonen uit zijn bas te halen. Redman vliegt er met zijn sax als een vogel bovenuit, en als Jarrett een pianostuk begint, blijft Redman zacht, zeer zacht op de achtergrond verder blazen. Jarrett haalt hier één van zijn mooiste melodieën boven, met alle romantiek en gevoeligheid die hem eigen zijn, subliem."Conclusion", het tweede deel begint intens chaotisch, voor een minuut of vijf, met Redman krijsend, Motian meppend, Jarrett rommelend, om dan op een bijna uptempo latin ritme verder te gaan, met Haden op arco, de intensiteit blijft voor een lange groepsimprovisatie om dan weer weg te vallen naar de beginmelodie, met de hoge basfluittonen, de zingende, huilende sax, de plukkende bas. De solo sax evolueert terug naar de dreigende chaostonen van het begin om dan als een bloem open te barsten in een bevrijdende open melodie, met langgerekte tonen en een speelse piano. Het eindigt dan weer zacht met fluit en bas, wegebbend... Absoluut magistraal.
"And those that create out of the holocaust of their own inheritance anything more than a convenient self-made tomb shall be known as "Survivors".
For the English version, click HERE
No comments:
Post a Comment