Mijn scores

Mijn scores zijn relatief flexibel :

***** is de absolute top : als je die niet koopt, ben je gek. Die zijn vandaag goed en morgen ook nog.

**** is wat bij de top-10 van het jaar kan behoren, dus echt goed binnen een beperkt tijdskader

*** is ok - knap gespeeld, goede creatieve ideeën bij momenten, maar niet consequent op de ganse CD

** is nice try, but next time better.

* is echt niet de moeite om te beluisteren.

De halfjes liggen er tussenin (snappie?)

Waarom geef ik dan zulk een hoge scores op alle CD's in mijn blog?

Wel, omdat ik naar veel meer CD's luister dan ik bespreek! Ik vind het veel leuker om goede CD's te bespreken, dan slechte CD's af te kraken (hoewel, als ze echt slecht zijn, dan kan ik wel genieten van vernietigende kommentaar). Net zoals ik aanneem dat jullie willen weten wat de moeite is om te kopen, eerder dan van te weten wat je best niet koopt.

Myra Melford's Be Bread - The Image Of Your Body (Cryptogramophone, 2006) ****½

Myra Melford is een zoekende geest. Ze heeft al vele watertjes doorzwommen, en heeft nooit de gemakkelijkste weg gezocht, zonder enige aandacht voor wat al dan niet door een publiek wordt gewenst, maar zoekend naar nieuwe expressievormen, nieuwe klankcombinaties, melodische en ritmische zeggingskracht. Die zoektocht heeft haar naar India gebracht, waar ze het harmonium leerde kennen, die heeft haar ook bij Arabische muziek en het soefisme gebracht. In haar vorige CD "Where The Two Worlds Touch", waren deze invloeden al merkbaar, maar in The Image Of Your Body brengt ze die een stap verder. Dit is geen wereldmuziek, dit is moderne jazz die de inbreng van Indische, Arabische muziek en rock volledig integreert, er een essentieel onderdeel van maakt, in plaats van die er als een sausje over te gieten, en er iets moois mee tevoorschijn tovert. Voor deze CD is ze vergezeld van Cuong Vu op trompet, Brandon Ross op elektrische gitaar en banjo, Stomu Takeishi op basgitaar en Elliot Humberto Kavee op drums. Vu en Ross komen elkaar wel niet tegen op deze CD. Vu is een meester van de elektronische vervorming van zijn trompet, zoals we hem kennen van zijn eigen albums, en ook Ross klinkt bij momenten zelfs als Terje Rypdal, op het lange "To The Roof". De titelnummers "The Image Of Your Body" en "Be Bread" hebben nog de meest markante Arabische invloeden, met lange unisono melodieën van harmonium en banjo (als vervanging van de Arabische "oud"). Melford zelf is ondanks haar technisch kunnen zeer economisch op deze CD, ze legt de harmonische basis en de accenten. Zo zegt ze in haar persmap over deze CD : "I first played this music on the melodica and as a result, much of it is based on melody. It’s conceived as quartet music, but what’s important here is not the instrumentation but rather individual musical personality". Maar laat dit geen verkeerde verwachtingen creëren, deze muziek bevat spanning, dreiging, wanhoop, gejubel en chaos die je onmogelijk uit een melodica kunt halen. Dit is zeer knap gearrangeerde, verfrissende muziek met diepgang en variatie. Deze CD ligt zowat in dezelfde categorie als mijn recensie van gisteren over Louis Sclavis. Beide zoekend naar nieuwe uitdrukkingsvormen en ze komen verrassend dicht bij elkaar in de buurt op het vlak van algemeen resultaat.

Voor een voorsmaakje, klik hier


For the English version, click HERE

Louis Sclavis - L'Imparfait Des Langues (ECM, 2007) *****

Louis Sclavis is een Frans clarinet-virtuoos die in de voorbije decennia met ongeveer iedereen van de Europese avant jazz scene gespeeld heeft (Evan Parker, Brotzmann, Tony Oxley, Lol Coxhill, Henri Texier, Marc Ducret, Bruno Chevillon, ...). Hij heeft al enkele jaren zijn vaste stek gevonden bij ECM. Veel van zijn eigen muziek is uitermate complex, afstandelijk, cerebraal, soms cross-over met modern klassiek, en niet echt mijn "cup of tea". Zijn samenspel met Aldo Romano en Henri Texier op de Carnets de Routes trilogie (kopen!) heeft hem blijkbaar terug onder de mensen gebracht, want deze CD is warm, toegankelijk (relatief gezien), met "Soul", wat de vorige albums misten volgens mij. Voor de gelegenheid omringt hij zich nu met jonge muzikanten op sax, klavier, gitaar, bas en drums. De melodieën zijn absoluut prachtig, met invloeden van over de hele wereld, en net zoals bij vele CD's van Henri Texier vind je ook hier Franse folk ingrediënten. Maar Sclavis brengt die tradities van folk en jazz nog een stap verder, voorbij de deconstructie van de freejazz en herbouwt ze met elektronica en rock-elementen. Het vierde nummer "Le Verbe" doorworstelt die hele transformatie op zich. De titel van de CD verklaart de filosofie : "l'imparfait" wijst zowel naar de grammatikale term voor de verleden tijd, als naar de onvolmaaktheid der dingen, de talen zijn dan de talen van de muziek, die uit het verleden, de onvolmaaktheid om echt te communiceren, en om het ondanks die onvolmaaktheid toch te kunnen doen, elk met zijn eigen dialect en andere interpretatie, maar op zoek naar een nieuwe dialoog, een nieuwe taal, één die wel alles omvat, één die wel perfect is. Maar dat is mijn interpretatie achteraf. Wat het ook moge zijn, de muziek is mooi, ontroerend, verrassend, creatief, intens, rockend, swingend, ... Sclavis heeft zichzelf heruitgevonden ... en in dezelfde moeite de muziekgeschiedenis. Een juweeltje!


For the English version, click HERE

Keith Jarrett - The Survivors' Suite (ECM 1977) *****

Dit is een geniaal stukje muziek. Ook na honderden keren beluisteren blijft The Survivors' Suite boeien. Traag beginnend als wereldmuziekachtige basfluit met een licht plukkende bas van Charlie Haden, die overgaan in een hypnotisch repetitief ritme, de fluit blijft bezwerend op de achtergrond, maar dan spelen de beide saxen (Dewey Redman én Jarrett zelf) de basismelodie - absoluut magistraal hoe met zo weinig noten een dergelijke sfeer van ruimte, van open hemel, van uitgestrekte vlakten, opgeroepen wordt, en pas na ongeveer negen minuten gaat Jarrett voor zijn klavier zitten, nu met volle kracht het thema herhalend, terwijl bas en drum iets krachtiger hetzelfde blijven spelen. Dit is geen jazz in de traditionele betekenis van het woord, dit is muziek op zich, met "bewegingen" zoals in een klassieke symfonie. Dan komt er stukje pianosolo, naadloos voortvloeiend op het thema, aarzelend klaterend. Paul Motian toont op dit stuk ook zijn ware kunnen : accenten leggen zonder een vast ritme te spelen, of dat ritme impliciet aan te geven. Ook Charlie Haden krijgt een stukje soloruimte, met Motian die met vibrafoon of klokkenspel licht ondersteunt. Het lyrisch improvisatorisch talent van Haden is hier prachtig op zijn plaats. Hij bouwt in dat solo spanning op door notenreeksen te herhalen en dan de diepste tonen uit zijn bas te halen. Redman vliegt er met zijn sax als een vogel bovenuit, en als Jarrett een pianostuk begint, blijft Redman zacht, zeer zacht op de achtergrond verder blazen. Jarrett haalt hier één van zijn mooiste melodieën boven, met alle romantiek en gevoeligheid die hem eigen zijn, subliem.

"Conclusion", het tweede deel begint intens chaotisch, voor een minuut of vijf, met Redman krijsend, Motian meppend, Jarrett rommelend, om dan op een bijna uptempo latin ritme verder te gaan, met Haden op arco, de intensiteit blijft voor een lange groepsimprovisatie om dan weer weg te vallen naar de beginmelodie, met de hoge basfluittonen, de zingende, huilende sax, de plukkende bas. De solo sax evolueert terug naar de dreigende chaostonen van het begin om dan als een bloem open te barsten in een bevrijdende open melodie, met langgerekte tonen en een speelse piano. Het eindigt dan weer zacht met fluit en bas, wegebbend... Absoluut magistraal.


"And those that create out of the holocaust of their own inheritance anything more than a convenient self-made tomb shall be known as "Survivors".

For the English version, click HERE

Ned Rothenberg - Sync (Intuition, 2000) ****½

Ned Rothenberg is niet voor één gat te vangen. Hij heeft zeer avant-gardistische muziek gemaakt, maar ook zeer toegankelijke wereldjazz met zijn groep Sync. In afwachting dat de laatste CD met deze bezetting in de rekken ligt (uitgegeven bij Tzadik in januari van dit jaar), toch al een voorsmaakje met hun eerste. Sync bestaat naast Rothenberg ook nog uit Jerome Harris op gitaar en bas, en Samir Chatterjee op tabla en percussie. Welk genre hij ook aanpakt, hij is een fenomenaal saxofonist en klarinetspeler. Zijn bereik is groot en door zijn magistrale beheersing van het circulair ademhalen kan hij melodieën eindeloos rekken. Het eerste nummer "Gamalong" is een Indiase melodie, het tweede "Dad Can Dig" is een echt jazzy nummer, met walking bass en basclarinet, zo weggelopen uit Twin Peaks, in het derde "Lost In A Blue Forest" speelt hij de Japanse shakuhachi. Deze CD raakt vele muzikale genres en verandert ook vaak van sfeer. Het vierde nummer klinkt dan weer een ietsiepietsie Latin, en wordt dan na ongeveer 5 minuten omgevormd in Monks "Misterioso". Het trio slaagt erin om heel veel invloeden te verweven en toch op een coherente manier samen te brengen. In tegenstelling tot zijn recentere werk in "The Fell Clutch" of "The Lumina Recordings" is het Sync Trio minder gericht op het muzikaal avontuur, maar wel op het spelplezier, je hoort de muzikanten genieten van het samenspel, van elkaar assists te geven, en het geheel is daardoor toegankelijk, lichtvoetig, dansend, jubelend, ... een muzikale peppil.

For the English version, click HERE

Oles/Pieronczyk/Oles - Gray Days (Not Two Records, 2001) ****

Deze is net uit op zowel emusic.com als op iTunes (surprise!), en een echte ontdekking. Drie Poolse muzikanten van topniveau. Adam Pieronczyk is een creatieve saxofonist met een zeer warme toon. De tweelingbroertjes Marcin (bas) en Bartlomiej (drums) zijn jonge en schitterende muzikanten. Ik kende Pieronczyk al van zijn "Amusos" en "Plastinated Black Sheep", maar deze CD is iets intiemers, en droevig, droevig ... zoals de titel al aangeeft. Tomasz Stanko is qua "mood" nooit ver weg. Wat is er met die Polen dat ze zo melancholisch zijn? Wat weegt er op hun hert dat hen tot zuchten praamt? Maar mooi ... melodisch, open en free... Wat wil je nog meer?

For the English version, click HERE

Tom Arthurs - Squash Recipe (Babel, 2006) ****

Dit is opnieuw een prachtig album van de Britse trompetspeler Tom Arthurs, of eerder van het trio met Bruce McKinnon op piano en Joe Sorbara op percussie. De muziek op (van?) Squash Recipe is een verrukkelijk avontuur in de moderne jazz of in muziek op zich. Soms dansend, zoals in "Overwrought", met prachtig samenspel, soms donker, zoals in "Touched" met contemplatieve piano en gedempte trompet, soms speels, zoals in "The Floorboard Variations", soms breekbaar, zoals in "Banffalo", een zeer abstracte improvisatie, soms melodieus, zoals in "Refractal", een prachtig minimalistisch repetitief stuk, soms intens, zoals in "P2C2E", met vreemde ritmeveranderingen, maar op alle stukken is de muzikale kracht van het trio uitstekend, nieuwe klanken ter plekke creërend, nieuwe klankcombinaties uitproberend, maar gestructureerd, met een duidelijk gemeenschappelijk eindput. En dat is waarschijnlijk één van de grote verdiensten van dit album, dat ondanks het zeer brede muzikale palet, het trio een album brengt met een zeer coherente visie en een sterke interne eenheid. Dit is muziek om vaak te beluisteren, en telkens vind je nieuwe nuances, kleine subtiliteiten, ... kortom prachtig.


For the English version, click HERE

The Mahavishnu Project - Return To The Emerald Beyond - ****

In mijn jonge jaren (lang geleden), was ik een absolute fan van John McLaughlin en zijn Mahavishnu Orchestra, en ik ging totaal door het lint voor het technisch kunnen van de muzikanten, de snelheid waarmee ze speelden, enz. Visions of The Emerald Beyond was waarschijnlijk de laatste lp van de groep waar ik mijn centen aan gaf, want ik vond dat ze nu compleet waren overgestapt naar het koninkrijk der Kitsch met grote K. De muziek bracht funk in zijn lelijkste vorm, vocals om van weg te lopen ("Earth Ship"), het gezang van vogels, de meligheid van Disney, Motown, ... maar desalniettemin, en nu terugkijkend, en wanneer ik dit album van Greg Bendian's tribuut groep "The Mahavishnu Project" opleg, dan herinner ik me het ganse album uit het hoofd, dus moest ik het meer hebben gespeeld dan ik hier bereid ben van toe te geven (vooral dan "Be Happy", met dat onwaarschijnlijk snel unisono thema van gitaar en viool van McLaughlin en Jean-Luc Ponty, en het maakt me nog steeds happy). Deze band bestaat uit een spiegelbezetting van de originele bezetting, met als enkel verschil de afwezigheid van de tromet (toen Bob Knapp - ik heb het origineel nog om te checken). De muziek klinkt ongelooflijk na drie decennia : nog altijd kitsch, maar nog altijd zijn er top-muzikanten nodig om ze uit te voeren. En hun interpretatie is steengoed. Ze spelen de muziek niet noot-per-noot na, maar ze gebruiken het materiaal en spelen het op hun eigen, moderne manier (maar soms amper - het was lang geleden dat ik nog een echt synthesizer-solo hoorde dat zo diep terug ging in de oerklanken van de machine!). Dit album heeft niet de pretentie om iets nieuws te brengen (zeker minder pretentieus dan het origineel). Maar het heeft de waarde om iets totaals vergeten terug tot leven te brengen (mijn jeugd om te beginnen). En hoe!.

For the English version, click HERE

Brad Shepik - Places You Go (Songlines, 2006) ***½

Pas uitgekomen en al beschikbaar op Emusic.com, zo moet het eigenlijk. Brad Shepik is een technisch zeer sterk gitarist met een ruime muzikale bagage, van straight-ahead jazz, tot meer avant werk of jazz geïnspireerd in balkanfolk, zoals met onder andere het Paradox Trio, en met het Dave Douglas' Tiny Bell Trio. Deze CD past meer in het verlengde van zijn vorige mainstream jazz CD's Drip en Short Trip, eerder dan te vergelijken met The Loan of The Well, die meer aanleunden bij wereldmuziek. Wat het ook zij, Shepik is een zeer lyrisch gitarist, en bouwt zijn solo's eerder rond melodielijnen dan op harmonische voortgang, en hij schuwt geen vreemde ritmes. Op Places You Go is het niet anders. Het verschil met zijn vorige CD's is dat hij de bas vervangt door het Hammond B-3 orgel van Gary Versace, en Tom Rainey blijft de drummer van dienst. Deze CD is iets rustiger als de vorige, soms met wat meer Amerikaanse country-invloeden (en dan is de vergelijking met Bill Frisell nooit ver weg), maar Shepik blijft zijn eigen herkenbare geluid houden. Mooi, voor wie niet op zoek is naar avontuur.

For the English version, click HERE

John Surman & Jack DeJohnette - Invisible Nature (ECM 2002) *****

John Surman en Jack DeJohnette behoeven geen lange inleiding. De Britse saxofonist heeft ondertussen zijn eigen geluid gecreëerd, samen met een herkenbaar melodisch handelsmerk, mar toch moeilijk om na te bootsen. De drummer is ook uniek : een ritmische gigant en een perfectionist van de geluidsweergave van zijn drumstel. Wat deze twee virtuosen brengen op "Invisible Nature" is absoluut uniek : live opgenomen in Tampere (Finland) en Berlijn (Duitsland), is dit album een plezier van begin tot eind, zonder enig zwak moment. Het meest verrassende is dat alle nummers, met uitzondering van één, ter plekke zijn geïmproviseerd. De muziek integreert vele stijlen, blues, Indische muziek, klassieke muziek, ... en jazz natuurlijk. Het gebruik van elektronica brengt klankvariatie in het album, maar de improvisaties zijn dusdanig sterk om ook zonder ondersteuning overeind te blijven staan en zelf een breed palet aan klankvariatie te brengen. Sterk aanbevolen.

For the English version, click HERE

Vijay Iyer & Rudresh Mahanthappa - Raw Materials (Savoy Jazz, 2006) ****

Deze twee muzikanten, Vijay Iyer op piano en Rudresh Mahanthappa op sax, lijken voor elkaar geboren, en/of ze hebben elkaar na al die jaren samenspel dusdanig wederzijds beïnvloed dat ze hun eigen jazz subgenre hebben ontwikkeld. Op Raw Materials brengen ze dit samenspel terug tot zijn essentie, zonder bas of drums. En die lijken niet te ontbreken. De piano-aanslag van Iyer is percussief genoeg, maar ook de sax van Mahanthappa kan het ritme ondersteunen als Iyer soloot. Dit is zeer intense muziek, met een ongelooflijke "drive", altijd maar vooruitjagend, klaterend, donderend, met weinig rustpunten. Het ritme kan veranderen in één nummer en beide spelers leggen de accenten binnen hun spel anders, waardoor het vaak hoekig overkomt, tot ze weer unisono de basismelodie brengen. Beiden zijn van Indiase oorsprong en ze integreren de toonladders van de traditionele muziek uit Karnataka in het zuiden van hun vaderland. Ondanks de kracht van hun spel, kunnen ze bij momenten zeer lyrisch en melodisch zijn, maar dan met een keuze van noten die niet altijd voor de hand ligt, nieuwe combinaties aanborend, verrassend, creatief. Soms geven ze de indruk om tegen elkaar te spelen ("ik hoor wel wat je doet, maar ik ga toch mijn richting uit"), om dan weer plots verrassend alles te doen samenvallen. Mooi. Anders. Aanrader.


For the English version, click HERE

Frode Gjerstad - Mothers & Fathers (Circulasione Totale, 2006) ***½

Frode Gjerstad is zonder enige twijfel de belangrijkste Noorse freejazz muzikant. Hij is geen geweldenaar als Brötzmann met wie hij regelmatig speelt, maar eerder iemand die het moet hebben van klanknuances, het zoeken van toonveranderingen, op een meer intieme manier, wat vaak leidt tot een pointillistisch vullen van de ruimte. Hij komt dan ook het best tot zijn recht in kleinere bezetting, trio- of duo-formaat. En ondanks die kleine bezetting en de beperkte herkenbaarheid van melodie of ritme, zijn de meeste van zijn albums een uitermate boeiende luisterervaring. Deze Mothers & Fathers is niet anders. Ondanks zijn vele CD's met Amerikaanse begeleiding (William Parker, Hamid Drake, Bobby Bradford, Wilber Morris, Sabir Mateen, Pheeroan akLaff, Rachid Bakr, ...) en Britse (John Stevens) heeft hij toch een aantal CD's met Noorse compagnons gemaakt, maar die zijn iets moeilijker te vinden. Dit is zijn vierde met Øyvind Storesund op bas en Paal Nilssen-Love op drums. Het trio slaagt erin om ondanks het vrije spel een sterke eenheid, focus en logica in het geheel te houden, met veel variatie, tempowisselingen en gedrevenheid. Knap. Aanrader.

For the English version, click HERE

Rob Brown - Radiant Pools (RogueArt, 2005) ****

Het Franse label RogueArt heeft in de voorbije jaren een prachtige reeks moderne jazz CD's gebracht, met onder andere werk van Hamid Drake, Malachi Favors, Roscoe Mitchel. En ook deze Radiant Pools van Rob Brown (sax) samen met Steve Swell (trombone), Joe Morris (bas) en Luther Gray (drums). Het eerste nummer is uptempo, vooruitgestuwd door bas en drums en met prima solowerk van Brown en Swell. Nadien volgt een iets abstracter en contemplatiever stuk, met prachtig samenspel van Morris op arco, en de sax en trombone die bij elkaar tonen en klanken gaan zoeken en uitlokken zoals het liefdesspel van twee tortels. Hetzelfde concept vinden we terug in Semantics 2, later op de CD, maar dan met Brown op fluit. "Out Of The Lurch" is dan weer eerder free-bop, met een stevig verankerd ritme en een duidelijk afgebakend thema. "Radiant Pools" begint met een traag minutenlang unisono van sax en trombone, dan weer van elkaar weg, en halverwege vallen arco bas en drums hen bij. Het mooiste stuk van de CD is King Cobra, een compositie van Joe Morris (ook op zijn Beautiful Existence te beluisteren) die lichtjes funkt en die door de pracht van de melodie ook het beste uit de muzikanten naar boven haalt. En die zijn sterk. De ruimte die deze muziek biedt toont ten volle de breedte van het kunnen van de vier muzikanten en hun beheersing van het totale jazz-idioom.


For the English version, click HERE

Jerry Gonzalez - Y Los Piratas Del Flamenco - *****

Jerry Gonzalez is het best gekend van zijn Afro-Cubaanse Fort Apache Band, maar op deze CD brengt hij iets totaals anders. Intiem, contemplatief, mooi : een trio met trompet, Spaanse gitaar en handpercussie. Dit is flamenco met een jazzy twist, dit is jazz (Monk, Charlie Parker) met een flamenco twist. Zanger Diego El Cigala zingt op enkele nummers en zijn rauwe flamenco stem brengt nog meer lokale ingrediënten in de mix. Deze muziek is zeer ver verwijderd van de uptempo flamenco dans met veel handgeklap, ze staat op zich, met trage, zorgvuldig opgebouwde melodieën, knappe structuren, met ruimte voor improvisatie. Dit is breekbare, gevoelige, respectvolle, eerlijke muziek, ver verwijderd van de kitsch van de meeste fusion. De percussie, de trompet, de gitaar, de stem : ze passen perfect bij elkaar.

For the English version, click HERE

Peter Janson - Live At The Glenn Miller Café (Ayler Records) ***½

Ayler Records is een prima label, dat de voorbije jaren al een reeks uitstekende CD's op de markt heeft gebracht, waarvan vele opgenomen in het Glenn Miller Café in Stockholm. Dit live album, met Peter Janson op bas, Jonas Kullhammar op bariton sax en Paal Nilssen-Love op drums, werd recent uitgebracht op Emusic.com. en moet het vooral hebben van de muzikale energie die in de vier lange nummers naar voor wordt gebracht, met vooral knap en subtiel drumwerk van Nilssen-Love. Sterke muzikanten en zeer creatieve muziek, hoewel ik soms wat focus miste.

For English version, click HERE

Sonic Liberation Front - Changeovertime (High Two, 2006) ***

Vier percussionisten, drie blazers, bas en gitaar is een bezetting die al voldoende zegt. Ritmes galore! Vooral dan afrocubaanse ritmes, met zang op enkele nummers in het yoruba uit West-Afrika. De muziek is leuk om te horen, de solisten mogen er zijn. Alleen is dat al hun derde CD in dezelfde trant. En hun eerste "Water & Stones" is nog altijd de beste. De muziek is niet afwisselend genoeg om te blijven boeien en de composities te zwak voor veelvuldige beluistering. Iets meer avontuur was welkom geweest.

For English version, click HERE